خلاصة:
تولید، انباشت و استفاده از سلاح های کشتار جمعی، به ویژه به کارگیری سلاح های هسته ای، از مباحث مهم در مخاصمات مسلحانه بین المللی است.
سخن در آن است که در چه شرایطی استفاده از بمب اتم مجاز است. تلاش مقاله است. جواب حاضر پاسخ دادن به سوال فوق از نگاه فقهی امام خامنه ای دام ظله دادن به این سوال، از طرفی، به عنصر زمان و شرایط خاص بین المللی و، از طرف دیگر، به اقتضای ادله اجتهاد برمی گردد. برای پاسخ به این سوال، از روش تحقیق کیفی: روش های حقوقی و تفسیری استفاده کرده ایم، و به این نتیجه رسیده ایم که نگاه معظم له بر حرمت و عدم جواز تولید می باشد. تلاش های جهانی بر ایجاد یک رژیم بین المللی ممنوعیت در قالب کنترل و منع اشاعه سلاح های کشتار جمعی است، گرچه دیوان بین اللملی در رای مشورتی مربوط به
کاربرد سلاح های اتمی نظر دیگری داد. رژیم بین المللی مبنی بر ممنوعیت را در معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای (NPT کنوانسیون سلاح های سمی و بیولوژیکی BWC و کنوانسیون سلاح های شیمیایی CWC و تعدادی ترتیبات اجرایی ارائه شده باید مد نظر قرار داد. منابع فقهی هم بیانگر ممنوعیت
است. هرچند دلایلی به ظاهر مخالف نیز وجود دارد، اما در تعارض با ادله منع، قابلیت استناد ندارند. تبیین دلایل و چرایی این نگاه فقهی هدفی است که فراروی نوشتار حاضر می باشد. برای این منظور با استفاده از روش تحقیق کیفی: تحلیل حقوقی و فقهی و تفسیری، به این نتیجه رسیدیم: یافته های تحقیق نشان
می دهد که دلایل متعددی مستند فقهی این فتوا (حرمت تولید سلاح هسته ای) می باشد.
ملخص الجهاز:
"امام خامنهای(، حقوق بشردوستانه، سلاح هستهای، احکام شرعیه، حرمت مقدمه با تشدید فشارهای بینالمللی بر جمهوری اسلامی به بهانۀ تلاش برای دسترسی به سلاحهای کشتار جمعی از جمله بمب اتم و ایجاد نوعی نگرانی جهانی در این خصوص از سوی برخی کشورها و نهادهای بینالمللی، همانند شورای امنیت، ضرورت تبیین دیدگاه فقهی نظام جمهوری اسلامی مشهودتر گردید.
حاصل سخن آنکه مطابق این حدیث، مجوزی برای تولید بمب اتم در شرع مقدس وجود ندارد و کسانی که در این خصوص اشکالهایی داشته باشند یا مربوط به معنای لاضرر است، که برخلاف نظر مشهور رفتهاند، یا به ابهام در تحقق ضرر ناشی از تولید برمیگردد: در خصوص اول، باید گفت: هرچند نظرهای دیگر قابل توجه و دقت است، ولی هر کدام از آن نظرها اشکالهای خاص خود را دارد، که میتوان به کتابهای تفصیلی در این زمینه رجوع کرد.
مضمون روایت این است که حفصبنغیاث نقل میکند که از امام صادق( سؤال شد در مورد شهری از شهرهای دارالحرب؛ که آیا به آب بستن به این شهر، یا آتش زدن و یا با منجنیق آتش به طرف این شهر پرتاب کردن، جایز است یا خیر؟ به طور مشخص، اگر این اقدام منجر به کشته شدن زنان، کودکان و افراد پیر شود و، همینطور، از بین رفتن اسرای مسلمان یا تجار مسلمان را به دنبال داشته باشد، آیا باز میتوان رفتارهای فوق را انجام داد؟ آنحضرت( در جواب فرمود: «انجام این کار منعی ندارد و لازم نیست که سربازان اسلام از این عمل خودداری کنند و در صورت ارتکاب نیز دیهای بر آنها وجود ندارد."