جاودانگی عشق الهی با تکیه بر آیات قرآن درسروده های ابن فارض و مولوی مقالة

عشق از او صاف الهی و سرآغاز خلقت است، این عشق در واقع بر «هستی مطلق» دلالت دارد، و زندگی بدون آن چون پوست های بی روح است. مولوی، عشق را شیوه سلوکی خود قرار داده ،آن گونه که ابن فارض درگام به گام مقامات عرفانی، آن را اساس کار خویش قرار داده است. بنابراین نگاه ابن فارض و مولوی، نگاه یک عاشق به معشوق حقیقی است و این نشانه معرفت و آگاهی این دو شاعر عارف است. در این مقاله ضمن بررسی واژه «عشق» با تکیه برآیات قرآن و احادیث و نظرعرفا، به موضوع «جاودانگی عشق الهی» در سروده­های تائیه کبرای ابن فارض و غزلیات عربی مولوی در دیوان شمس، با اسلوب تطبیقی پرداخته شده است.

Love is one of the attributes of God and the origin of creation. In fact, this love denotes the ‘Absolute Being’, and life without it is like soulless skins. Molavi has adopted love for his spiritual way of life; similarly, ibn Farez has embraced love in every step of gnostic stations. Therefore, ibn Farez and Molavi's attitude is a lover's attitude towards the true beloved, and this is an indication of the gnostic knowledge and cognizance of these two gnostic poets. Holding an inquiry into the word ‘love’ relying on the Quranic verses, hadiths, and gnostics, in this article, we have conducted a comparative study of the ‘immortality of the Divine love" in ibn Farez’s Ta’yyeh Kobra and the Arabic sonnets of Molavi in ​​Divan-e Shams.