یادداشت: همه راه ها به رم ختم می شود/ درباره اقتباس و ادبیات تصویری مقالة

"البته گسترش سطح متن، به نشانه افزوده شدن چیزی به معنی نیست و این عدم تناسب بین‌ امکانات آشکارگی متن از طرفی و اضافه نشدن چیزی به آن،سبب‌ می‌شود در اقتباس از نوشته‌ها به فیلم(به خصوص برای کسانی که‌ شیفته کتاب‌ها هستند)چیزی کم باشد،غلط باشد یا نادرست سرجایش‌ گذاشته شده باشد. وقتی کلمات دنیایی نادیده را شرح می‌دهند،صحنه و مکان وقوع‌ حوادث در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و هر چیز قابل تصور(و غیر قابل‌ تصور)،در پناه این عدم وضوح صحنه‌ای جان می‌گیرد و به چیزی زنده‌ در جهان متن بدل می‌شود. تصویر حواس جمع‌تری برای ادراک طلب می‌کند، بی‌آن‌که چیزی بیشتر از متن مکتوب به معنی اضافه کرده باشد و جزئیات صحنه‌ای بیشترش،نه تنها موجب فراخی تخیل نمی‌شود، همه چیز را به صورتی یکه و غیر قابل تأویل(یا کم‌تر تأویل‌پذیر) درمی‌آورد. شرح دقیق جزئیات و اتکا به‌ راوی قابل اعتماد(که در سینما دوربین است)،باعث می‌شود همه‌ پیشرفت‌های مدرنیستی ادبیات،در چرخشی صد ساله،به برداشتی‌ رئالیستی در سطح عینی و حتی پیش رئالیستی در سطح روایت تبدیل‌ شود(استثناهای سینمایی هم هستند،ولی موجب بطلان این قاعده‌ نمی‌شوند)."