خلاصة:
شعار پدیدهای است زبانی و یکی از انواع کلام محسوب میشود. در سراسر جهان، هرجا که
نیاز به حضوری یکپارچه برای بیان اهداف و دیدگاه ها احساس شود، کلام جمع به صورت شعار
جلوهگر میشود. شعار لازمه هر تظاهرات هدفداری است. بنابراین باید دارای ویژگیهای خاصی
باشد که آن را برای بیان گروهی و به صورت هماهنگ مطلوب میسازد. خوشبختانه تاریخ انقلاب
اسلامی ایران گنجینه عظیم و بیسابقهای از این متون را برای تحقیق در اختیار ما میگذارد.
در این مقاله برآنیم که از رهگذر علم زبان شناسی به کدشکنی و دوباره خوانی کدهایی که در
ان متون فرهنگی وجود دارد بپردازیم و در لابهلای سطوح مختلف ساختار زبانی، انگیزش های
آوایی، واژگانی، نحوی، معنایی و کلامی این متون شعاری را بازشناسیم. در این مقاله چگونگی
بهرگیری پارسی گویان از دانش زبانی خود جهت فراسازی متون شعاری و نحوة دستکاری
کلام عادی بهمنظور انتقال هرچه مونرتر پیام در شرایط خاص نشان داده شده است.
در این تحقیق, با بهرهگیری از تمهیدات زبانشناختی، شعارهایی که به صورت طبیعی و
خودجوش توسط مردم عادی بدون برنامهریزی ساخته شده از شعارهایی که توسط قشر
تحصیلکرده متمایل به گروه های خاص از قبل ساخته و پرداخته شده، متمایز میگردد.
نتایج بسیار مهم نظری و کاربردی (اجتماعی) این مقاله نشان دهنده توان علم زبانشناسی
در تجزیه و تحلیل و ژرفنگری در این پدیده زبانی است؛ در این میان همسویی اطلاعات و
نحوه ارائه آن در سطوح مختلف زبان شناختی بسیار جالب توجه است و این خود پاسخی است به این پرسش که چرا شعار، به عنوان بخش ضروری و لا ینفک هر تظاهرات در سراسر جهان، حضور خود را در مقابل عام و خاص به نمایش می گذارد. در پایان به نظر می رسد این ادعا قابل دفاع باشد که شعار یک پدیده زبانی عام و جهانی است، چون شرایطی که منجر به تولید شعار می شود (بافت موقعیتی) تاثیرات مشابهی را بر زبانی که به کار می رود به جا می گذارد. امید است، همان گونه که سعی نویسندگان مقاله بوده است، خوانندگان محترم نیز شود را از پیش داوری و جبهه گیریهای سیاسی به دور داشته باشند و صرفا جنبه های زبانی شعار را در نظر بگیرند تا بتوانند با این متون فرهنگی- سیاسی برخورد علمی داشته باشند.