از لابه لای گفت و گو با رادی دویل محادثة ومقابلة

"برای «خواننده‌ی حریصی» مثل دویل که داستان کوتاه ریموند کارور و فلانری اوکانر را می‌ستود و دوست داشت با ادبیات معاصر پیش برود و ««سالی یکی دو تا رمان دیکنز» می‌خواند، چاپ داستان‌هایش در نیویورکر که «مردم واقعا داستان‌هایش را می‌خوانند» کار بزرگی بود. همان‌طور که راوی داستان برده اعتراف می‌کند، همچو کاراکتری «هیچ‌وقت نمی‌خواست از این مردهای دمپایی‌پوش بشود» ولی بفرما، این‌جا هستند، همان‌ها که دمپایی می‌پوشند و سگ را راه می‌برند، حتا اگر پیامک هم بفرستند و آهنگ‌های د کیور را عربده بکشند. دویل امیدوار است که فایتینگ وردز «الگویی بشود که چه‌طور می‌شود در مدارس به نوشتن خلاق و خلاقیت در معنای کلی‌اش دست پیدا کرد، به جای این‌که اسیر جدول کلاسی شویم و سنجه‌مان امتحان‌ها باشند. «اگر چند روزی در دابلین بمانی و به اخبار گوش بدهی خیال می‌کنی وضعیت حسابی تیره و تار است- که هست- ولی البته زندگی جریان دارد. قصه‌ی تازه علم‌ کرده این بود: جوانان ایرلندی هرجای دنیا جویای کارند!» دویل بعد از مجموعه‌ی گاوبازی، هفتمین کتاب‌اش را برای نوجوان‌ها منتشر کرد."