شعر خودمان - مجلة آزما الأدب والفن

"من از هم کاشانه‌گی عقاب و سهره می‌آیم در بلندترین قله‌ی آوارگی که حاصل تقسیم سردشان کرکسی ست تشنه در کمین قامت نطفه‌ای امید ترسی که روزها در من زاییده می‌شود شب‌هایم را در آغوش تسلیم می‌کشاند و چه کسی می‌داند این لانه، در کدام فصل فرو خواهد ریخت؟ *** بلاتکلیفی پاییزی شهر حال غریب این روزهای من است نه قصد باریدن دارم، نه خیال تابش طعم گس عاشقی و دلهره‌ی خواسته شدن را پشت پنجره‌ی باران به آفتاب جگر سوخته می‌سپارم مرا با خود ببر به سرزمن ادراکت سه شعر از شهلا سهیلی غروب طلایی غروب در سپیدی می نشیند و برف آرام تر از نفس هایت می بارد. لحظه‌ها در تاریکی می پیچند و صبح که دور می شود از ما فرو می رود بین کلاف ریشه ها و در گلوی تخته سنگ های منجمد اسب های رم کرده از آتش در مه شیهه ی خود را خفه می کنند."