تبیین سیر تطور وجه عملگرایانه گفتمان موعودگرایی در الهیات سیاسی یهودی- اسراییلی (موعودگرایی یهودی به‌مثابه یک برساخت اجتماعی) مقالة

نوشتار پیش رو به­دنبال واکاوی مبانی و مبادی نظری و عملی منبعث از الهیات سیاسی خاصه مساله موعودگرایی، به­مثابه یک برساخت اجتماعی، در متن گفتمان یهودیت و در بافت سیاست و جامعه اسراییل است. پرسش اصلی این است که در تحلیل سیر تاریخی گفتمان موعودگرایی­یهودی در اسراییل ابعاد انتزاعی (قدسی- تاریخی) و انضمامی (اجتماعی) در چه نسبتی با یکدیگر قرار داشته و این روند متضمن برجسته­شدن کدام وجوه ذهنی و یا عینی به­ویژه در ارتباط با مساله دولت اسراییل و احیای سرزمین موعود است؟ براساس فرضیه مقدماتی، «سیاست اسراییل به­نحوی بیشینه و حداکثری متاثر از وجه عملگرایانه الهیات سیاسی یهود خاصه در مساله موعودگرایی بوده و علی­رغم تاثیرگذاری رویکرد مبتنی بر عرفان سیاسی و تکلیف­محوری و رسالت­گرایی ملی و فراملی و تلاش در راستای حصول رستگاری و نجات و رهایی در یهودیت، وجه غالب و الگوی چیره رفتاری، مبتنی بر عملگرایی امنیت­محور در سطوح فردی، اجتماعی، ملی و بین­المللی است». این مقاله می­کوشد تا ضمن تحلیل بنیادهای موعودگرایانه امر سیاسی و امر اجتماعی در تاریخ اندیشه صهیونیسم، بن­مایه­ها و نمودهای نظری و عملی آن­را در چارچوب تحلیل تاریخ سیاسی-اجتماعی قوم یهود واکاوی نماید. چارچوب نظری و روش­شناسی پژوهش استوار بر رویکرد گفتمانی- تاریخی روث وداک است.