خلاصة:
ارزیابی پایداری زیستمحیطی» یکی از مهمترین ابزارها در فرایند برنامهریزی توسعه پایدار است و بنابراین توجه به آن در
سیاستگذاریها و برنامهریزیها برای دستیابی به یک برنامهریزی مناسب همگام با متغیرهای محیط طبیعی» امری
اجتنابناپذیر است. یکی از مژلفههای اصلی پایداری زیستمحیطی» شاخص آلودگی هواست. شهر اصفهان با توجه به
افزایش روزافزون جمعیت. مصرف انرژی و ایجاد آلودگی ناشی از سیستم حملونقل,» افزایش تعداد وسایل نقلیه و گسترش
فعالیتهای معدنی و صنعتی در زمره شهرهایی است که مسائل زیستمحیطی بهویژه آلودگی هوا در آن اهمیتی دوچندان
دارد؛ به همین دلیل هدف از پژوهش حاضرء ارزیابی پایداری زیستمحیطی شهر اصفهان با تاکید بر آلودگی هواست. با
توجه به دادههاء نوع پژوهش کاربردی است و دادهها به روش کتابخانهای گردآوری شدهاند. برای نمایش دادههاء نرمافزارهایMATLAB ,EXCEL به کار رفت. در این پژوهش ۵ شاخص اصلی آلودگی هوا طی سالهای ۱۳۸6 -۱۳۹۰ بررسی شدند
که عبارتاند از: میانگین گاز مونوکسیدکرین CO میانگین گاز دیاکسید گوگردCO2 میانگین گاز ازت NO 2 میانگین گاز
ازون O3 و میانگین ذرات معلق زیر ۱۰ میکرون. برای ارزیابی میزان پایداری از مدل FPPSI استفاده شد. نتایج پژوهش
حاکی است شرایط زیستمحیطی شهر اصفهان از نظر آلودگی هوا در سالهای ۱۳۸6 -۱۳۹۰ به سمت ناپایداری سوق پیدا
کرده است؛ به گونهای که سال ۱۳۹۰ بیشترین میزان آلودگی را دارد؛ همچنین میزان گاز دیاکسید گوگرد و منوکسیدکربن
بیش از سایر آلایندهها در ناپایداری زیستمحیطی شهر اصفهان تاثیر داشته است.