خلاصة:
در سالهای اخیر روسیه و رژیم صهیونیستی با اتخاذ یک سیاست عملگرایانه و منفعت محور در روابط دوجانبه و در محیط پیرامونی، اهداف و منافع ملی خود را در تعامل با یکدیگر جستجو میکنند. با بازگشت روسیه در نقش قدرتی فرامنطقهای به غرب آسیا این مناسبات ابعاد گستردهتری یافته، به طوری که میتوان از «روابط استراتژیک» میان این دو بازیگر سخن به میان آورد. فارغ از این، ماهیت روابط میان این دو میتواند بر منافع و مصالح سایر دولتها از جمله جمهوری اسلامی ایران تاثیرگذار باشد. هدف این پژوهش «انکشاف و شناسایی شاخصها و ابعاد راهبردی روابط فدراسیون روسیه و رژیم صهیونیستی در دوره زمامداری ولادیمیر پوتین و تاثیر آن بر جمهوری اسلامی ایران» است. پرسش اصلی پژوهش از این قرار است که: «ماهیت و چیستی روابط روسیه و رژیم صهیونیستی تا چه میزان از سنخ مناسبات استراتژیک و پیوندهای راهبردی است و سطح روابط میان این دو بر جایگاه و منافع ایران در منطقه چه تاثیری دارد؟ فرضیه پژوهش بر اساس چارچوب نظری این گونه تدوین یافته است: «روابط روسیه و رژیم صهیونیستی در پرتو تحولات بینالمللی و نیازمندیهای متقابل در سطوح سیاسی، امنیتی، اقتصادی و فرهنگی به مرحله¬ای از گفتمان و شراکت راهبردی رسیده است که ارتقای این روابط راهبردی میان دو بازیگر با توجه به روابط نزدیک تهران مسکو از یکسو، و دشمنی رژیم صهیونیستی و جمهوری اسلامی ایران از سوی دیگر، میتواند بر منافع ایران در منطقه اثرگذار باشد.» چارچوب نظری پژوهش، «کارکردگرایی» ، روش پژوهش «تحلیل کیفی» و ابزار گرداوری دادهها کتابخانهای و اسنادی است.
ملخص الجهاز:
پیشینه پژوهش پژوهشهای گسترده ای در زمینه روابط مسکو ـ تل آویو در خارج از ایران صورت گرفته که واجد اشتراکات و تفاوتهایی است ؛ از جمله میتوان از آثار (فریدمن ، ١٣٧٥؛ нЭпштеи ٢٠١١ , Кожеуров ;٢٠٠٧,Rabkin ;٢٠١٦,Borshchevskaya ;٢٠٠١ ,Корнилов &) نام برد که در آنها کوشش شده است از گذر تحلیل سیاست خارجی و راهبردهای کلان ، روابط روسیه و رژیم صهیونیستی مورد جستجو قرار گیرد و متغیرهای تأثیرگذار در روابط دو دولت بررسی شود.
روابط خوب روسیه و رژیم صهیونیستی تا حد زیادی ناشی از شکل گیری "پل انسانی" میان دو کشور است که شامل جمعیتی بیش از یک میلیون نفر روسیالاصل است (٢٠٠٩ ,Осипова) که در ٥٠ سال گذشته بویژه پس از فروپاشی اتحاد شوروی از جمهوریهای مختلف آن به سرزمین های اشغالی مهاجرت کرده اند.
به طور خلاصه و با در نظر گرفتن سیاست خارجی عملگرایانه کرملین ، هدف روسیه از همکاری با کشورهایی مانند ایران ، 1 - Meir Sheetrit 55 سوریه و گروه هایی مانند حماس و حزب الله نه برای ایجاد مزاحمت برای رژیم صهیونیستی، بلکه تلاشی برای کسب منافع اقتصادی، گسترش حوزه نفوذ روسیه در منطقه و استفاده از این روابط در نظام بین الملل برای چانه زنی و ارتقای جایگاه خود به عنوان قدرت جهانی دانست .