خلاصة:
هدف این مقاله بررسی رفاه اجتماعی و همگرایی رفاه اجتماعی استانهای کشور ایران برای ارزیابی توسعه متوازن در ایران طی دوره زمانی 1379-1392 میباشد.برای این منظور از همگرایی ناهار و ایندر استفاده شده است. نتایج نشان داد استانهای کرمانشاه، کهکیلویه و بویراحمد و مازندران به سمت متوسط رفاه استانها همگرا شده و استانهای آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل، بوشهر، خراسان رضوی، خراسان شمالی، سمنان، سیستان و بلوچستان، قم، گلستان، لرستان و هرمزگان از متوسط رفاه واگرا شدهاند. همچنین، اکثر استانهای ایران دارای رفاه پایینتری نسبت به میانگین جامعه میباشند. لذا عملکرد سیاستگذاران در این حوزه برای توسعه متوازن رفاه مناطق مناسب نبوده است.
ملخص الجهاز:
ارزیابی رفاه اجتماعی و همگرایی رفاه استانهای ایران برای سنجش توسعه مناطق ایران<FootNote No="2" Text="این مقاله مستخرج از رساله دکتری الهام وفائی به راهنمایی دکتر پرویز محمدزاده و با مشاوره دکتر حسین اصغرپور و دکتر فیروز فلاحی در دانشگاه تبریز است.
مقدمه یکی از اهداف اساسی توسعه، دستیابی به رفاه اجتماعی<FootNote No="7" Text="Social Welfare"/> همگانی است.
از منظر سیاستگذاران اقتصادی باید تلاش جهت همگرایی رفاه اجتماعی مناطق صورت پذیرد تا برای پایداری اقتصادی، مناطق مختلف دارای توسعه متعادل باشند (مارتیک و ساویس<FootNote No="29" Text="Martic &amp;amp; Savic"/>، 2001).
3. تجزیه تحلیل دادهها در این مطالعه به منظور تبیین رفاه اجتماعی و همگرایی رفاه استانهای ایران برای سنجش توسعه مناطق ایران از متغیرهای تولید ناخالص داخلی سرانه و ضریب جینی برای محاسبه متغیر رفاه اجتماعی استانها در سالهای 1379-1392 استفاده شده است.
"/>: به تصویر صفحه مراجعه شودلذا داریم: به تصویر صفحه مراجعه شودهمچنین، با توجه به اینکه در این مطالعه بر اساس چارچوب نظری و مطالعات مالکینا (2017)، ناهار و ایندر (2002) و وفائی و همکاران (1396) به بررسی همگرایی رفاه اجتماعی استانهای کشور ایران<FootNote No="41" Text="جامعه آماری مورد نظر 30 استان است.
همچنین واگرایی سایر استانها (استانهای آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل، خراسان رضوی، خراسان شمالی، سیستان و بلوچستان، قم، گلستان و لرستان) که دارای رفاه پایینتری طی زمان از متوسط رفاه استانها هستند به معنای افزایش شکاف کاهش رفاه این استانها از میانگین جامعه میباشند و این به مفهوم عدم توازن منطقهای از بعد رفاهی است.