در ستایش ولی عصر الأدب والفن

"ملک الشعرا بهار* در ستایش ولی عصر(ع) خیز و طعنه بر مه و پروین زن‌ در دل من آتش برزین زن‌ بند طره بر من بیدل نه‌ تیر غمزه بر من غمگین زن‌ یک گره بطرهء مشکین بند صد گره بر این دل مسکین زن‌ یک سخن ز دو لب شیرین گوی‌ صد گواژه بر لب شیریه زن‌ خواهی ار زنی ره تقوی را زان دو زلف پر شکن و چین زن‌ تو بدین لطیفی و زیبائی‌ رو قدم بلاله و نسرین زن‌ گه ز غمزه ناوک و پیکان گیر گه ز مژه خنجر و زوبین زن‌ خواهی ار کشی کش و نیکو کش‌ خواهی ارزنی زن و شیرین زن‌ گر کشی بخنجر مژگان کش‌ ور زنی بساعد سیمین زن‌ گر همی بری دل دانا بر ور همی زنی ره آئین زن‌ گه سرود نغز دل آرا ساز گه نوای خوب نو آئین زن‌ بامداد،بادهء روشن خواه‌ شامگاه،ساغر زرین زن‌ رو«بهار»از این سخنان امروز بر سخنوران خط ترقین زن‌ زین تذرو و کبک چه جوئی؟خیز ره بشاهباز و بشاهین زن‌ شو پیاده ز اسب خودی،و انگاه‌ پیل‌وش بشاه و بفرزین زن‌ تا طبرزد آوری از حنظل‌ گردن هوی به تبرزین زن‌ تا جهان کژیت بننماید کحل راستی بجهان بین زن‌ گرت ملک و جاه برین باید تن بملک و جاه فرودین زن (*)این قصیده از اشعار نخستین بهار و از آثار دوره‌ای است که شاعر بسیار جوان بوده."