حلالش باد... - مجلة بخارا مقالة

نصرالله پورجوادی خبر درگذشت عبدالرحیم جعفری دو چیز را به یاد همۀ کسانی که او را می شناختند می اندازد، یکی تأسیس بزرگترین و ارزنده ترین مؤسسۀ انتشاراتی در کشور طی نیم قرن اخیر و یکی دیگر جفایی که بر او رفت؛ جفائی که از هر حیث ناجوانمردانه بود. خاطرۀ اول مربوط به وقتی بود که آقای کیخسرو شاپوری مدیر تولید مرکز نشر (دانشگاهی) روزی پیش من آمد و گفت: «دیروز رفته بودم به دیدن آقای جعفری رئیس امیرکبیر. آقایی که اسمش را نمی خواهم بیاورم به من زنگ زد و گفت مدتی است که در امیرکبیر مسئولیتی به من محول شده و من می خواهم تحولی در این مؤسسه به وجود بیاورم. گفتم که: «من حرفی ندارم از این که کتاب های مرکز نشر را به مؤسسۀ امیرکبیر بدهم الا این که مؤلفان و مترجمان ما هم باید راضی باشند و مترجمان و مؤلفان ما راضی نیستند چون مصادرۀ امیرکبیر را ناحق می دانند.