ملخص الجهاز:
"نگارنده هنگامی که خاطرات مرحوم مرتضی حنانه را در حضور او یادداشت می‌کرد،به یاد دارد که آن خدا بیامرز تا چه حد از ذکر ناتوانیهای مربوط به نیروی انسانی و مالی ارکستر سنفونیک در دوره دانشجوییش،عذاب می‌کشید، و با چه تأثری از کمبود نوازنده،بی‌پولی در دوران جنگ، کار نوازنده‌ها در«کافه»های معتبر تهران،بی‌اعتنایی دولت وقت،شش ماه تمرین برای یک هفته اجرا و اینکه پس از تقسیم پول،تنها چهارده«تک تومانی»به هر کدام از اعضای ارکستر می‌رسید،تعریف می‌کرد.
کوششهای مسئولان در این مورد به جایی نرسید و در عوض این شوخی تلخ بین حنانه و استادش پرویز محمود مصطلح شد که هر وقت می‌خواست اثری بنویسد،می‌گفت:«برای ارکستر سنفونیک بنویسم یا برای ارکستر سنفونیک تهران؟!» (به تصویر صفحه مراجعه شود)مرتضی حنانه و این در حالی بود که ارکستر سنفونیک تهران آنروز، با وجود داشتن قویترین نوازندگان روسی‌تبار،ارمنی‌تبار و ایرانی،قادر به اجرای مشکلترین آثار آهنگسازان بزرگ دنیا بود و حالا در وضعی است که حتی از اجرای آثاری که چهل سال قبل ارائه می‌داد،عاجز است!!
دعوت از پیانیست‌های خارجی و ریخت و پاشهای بسیاری از این قبیل،آنهم درست در همان زمانی که نوازنده‌های ایرانی و خوب ارکستر سنفونیک،برای امرار معاش،شبها در کافه‌ها نوازندگی می‌کردند،و اکثرا از عهدهء خرید وسایل لازم موسیقی بر نمی‌آمدند و حتی گاه«فراک»شب اجرای خود را از سمسارهای«خیابان منوچهری»کرایه می‌کردند!
این مسئله هنوز هم بطرز پیچیده و عوامانه‌ای همه‌گیر شده و اسباب زحمت مجریان موسیقی و شنوندگان را فراهم آورده است!وجه دیگر مسئله،استفادهء غلط از ارکستر سنفونیک بود که خوشبختانه در این چند سال اخیر بنحو نسبتا مطلوبی رفع شده است."
(
, 
, 
)
