تکرار سخنی تازه، درباره مسایلی دیرینه الأدب والفن

"نگارنده‌ هنگامی که خاطرات مرحوم مرتضی حنانه را در حضور او یادداشت می‌کرد،به یاد دارد که آن خدا بیامرز تا چه‌ حد از ذکر ناتوانیهای مربوط به نیروی انسانی و مالی‌ ارکستر سنفونیک در دوره دانشجوییش،عذاب می‌کشید، و با چه تأثری از کمبود نوازنده،بی‌پولی در دوران جنگ، کار نوازنده‌ها در«کافه»های معتبر تهران،بی‌اعتنایی‌ دولت وقت،شش ماه تمرین برای یک هفته اجرا و اینکه‌ پس از تقسیم پول،تنها چهارده«تک تومانی»به هر کدام‌ از اعضای ارکستر می‌رسید،تعریف می‌کرد. کوششهای مسئولان در این مورد به جایی‌ نرسید و در عوض این شوخی تلخ بین حنانه و استادش‌ پرویز محمود مصطلح شد که هر وقت می‌خواست اثری‌ بنویسد،می‌گفت:«برای ارکستر سنفونیک بنویسم یا برای ارکستر سنفونیک تهران؟!» (به تصویر صفحه مراجعه شود)مرتضی حنانه‌ و این در حالی بود که ارکستر سنفونیک تهران آنروز، با وجود داشتن قویترین نوازندگان روسی‌تبار،ارمنی‌تبار و ایرانی،قادر به اجرای مشکلترین آثار آهنگسازان بزرگ‌ دنیا بود و حالا در وضعی است که حتی از اجرای آثاری‌ که چهل سال قبل ارائه می‌داد،عاجز است!! دعوت از پیانیست‌های خارجی‌ و ریخت و پاشهای بسیاری از این قبیل،آنهم درست در همان زمانی که نوازنده‌های ایرانی و خوب ارکستر سنفونیک،برای امرار معاش،شبها در کافه‌ها نوازندگی‌ می‌کردند،و اکثرا از عهدهء خرید وسایل لازم موسیقی بر نمی‌آمدند و حتی گاه«فراک»شب اجرای خود را از سمسارهای«خیابان منوچهری»کرایه می‌کردند! این مسئله هنوز هم بطرز پیچیده و عوامانه‌ای همه‌گیر شده‌ و اسباب زحمت مجریان موسیقی و شنوندگان را فراهم‌ آورده است!وجه دیگر مسئله،استفادهء غلط از ارکستر سنفونیک بود که خوشبختانه در این چند سال اخیر بنحو نسبتا مطلوبی رفع شده است."