خلاصة:
ابزار اولیه به منظور کاهش معنادار ریسک پذیری بحران های آتش فشانی در کوتاه مدت، مدیریت علمی آن است. در مواقع بحران هر چند طیف
وسیعی از راهبردهای کیفی اتخاذ می گردد، اما همچنان در این عرصه کمبود یک راهبرد جامع و قابل قبول احساس می شود. عموما فرایندهای پیش
از فوران آتش فشان، بسیار پیچیده، ناشناخته و کاملا غیرخطی و غیرقابل پیش بینی است. به طوری که دانشمندان می بایست تنها با بررسی احتمالات
به پیش بینی کمی و کیفی فوران آتش فشان بپردازند؛ به همین دلیل تصمیم گیرندگان این حوزه قادر به اتخاذ تصمیمات قاطع نخواهند بود. این مقاله
به منظور شناسایی مشکلات روش های موجود، به بررسی شرایط فعلی در این حوزه خواهد پرداخت. سپس با هدف غلبه بر موانع موجود، دستورالعملی
در مورد احتمالات پیش رو ارائه خواهد کرد تا بدین وسیله در زمان لازم، خطرات عملیات های مرتبط به شکل معقولی کاهش یابد. در همین حال
این دستورالعمل ها یک ارتباط موثر و حیاتی میان افراد جامعه و اندیشمندان این حوزه ایجاد خواهند کرد. بدین ترتیب دو طرف می توانند با ایجاد
پروتکل های تصمیم گیری شفاف و عینی، نقش و مسئولیت طرفین درگیر در مدیریت بحران را مشخص سازند.