خلاصة:
زمینه و هدف: کشورهای موفق, وجرد برنامههای آموزش همگانی مناسب به ویژهاآنهابی که در مداارس برنامهریزی شدهاند را عامل موّثر موفقیت
در زمینه مدیریت بحران زلزله میدانند. این امرء علاوه بر افزایش میزان آمادگی دانش آموزان؛ به ظرفیتسازی فعالیتهای کاهش خطرپذیری نیز منجر
میشود. در این پژوهش, ضمن بررسی وضعیت لرزهخیزی استانهای کشورء در معرض قرارگیری دانش آموزان استانهای کشور در برابر زلزله مورد
بررسی قرار میگیرد تا آسیبپذیرترین نقاط از نظر جمعیت دانش آموز در معرض خطر زلزله و بیشترین میزان خطرپذیری» اولویتبندی گردند.
روش: برای بررسی وضعیت خطرپذیری استانهای کشورء مساحت پهنههای مختلف خطر نسبی زلزله محاسبه گردید. جمعیت دانش آموزی در هر
پهنه خطر بررسی شد و برای هر پهنه خطر شاخص خطرپذیری تعیین و محاسبه گردید. با محاسبه شاخص کل خطرپذیری, استانهای کشور برای
برنامهریزی آموزشهای مرتبط با زلزله, اولویتبندی گردیدند.
یافتهها: میزان خطرپذیری دانش آموزان در برابر زلزله در استانها به ۵ گروه طبقهبندی شدند: خطرپذیری بسیار بالا (تهران؛ خراسان رضوی, فارس
و خوزستان). خطرپذیری بالا (آذربایجان شرقی, اصفهان. سیستان و بلوچستان» البرز, مازندران, آذربایجان غربی, کرمان» گیلان؛ لرستان؛ کرمانشاه»
هرمزگان و گلستان)» خطرپذیری متوسط قزوین, اردبیل, کردستان و مرکزی)» خطرپذیری پایین (قم چهارمحال و بختیاری, خراسان شمالی,
یزد و زنجان) و خطرپذیری بسیار پایین (بوشهرء» کهکیلویه و بویراحمد. خراسان جنوبی؛ سمنان و ایلام).
نتیجه گیری: بیشتر نقاط کشور در پهنههای خطر نسبی بسیار بالا تا متوسط قرار دارند. بودجه و امکانات مالی و نیز انسانی برای آموزش همزمان در همه
مناطق کافی نیست و مستلزم اجرای برنامه آموزشی مدتدار و زمانبندی شده میباشد. لذا مسئولان و سیاستگذاران آموزش در مدارس با استفاده از
اولویتهای آموزشی, باید برنامه و محتوای آموزشی متناسب با هر استان را به شیوه مناسب و با مد نظر قرار دادن بودجه مورد نیاز, مدیریت و اجرا نمایند.