گویند... - مجلة یغما الأدب والفن

"اما نیروئی که این قطب ما را رهبری می‌کند از محیط درک حواس ما خارج است،محال‌ است آنرا دید،لمس کرد،چشید و بطور کلی حس کرد. گویند از چه رو همه ایام عمر را در صحبت کتاب تو بیهوده سر کنی‌ عهد شباب را که نیاید دگر بدست‌ کنج کتابخانه بدین‌سان هدر کنی‌ از رنج کار چهر تو درهم شکسته است‌ ضایع پی مطالعه نور بصر کنی‌ چون کس متاع علم بچیزی نمیخرد بی‌شک درین معامله آخر ضرر کنی‌ خواهی اگر سعادت یابی،ببایدت‌ کز بهر زندگانی فکری دگر کنی‌ راهی روی که مردم عاقل همی روند دل وقف کسب مرتبت و سیم و زر کنی‌ یکسو نهی تو رأی و نظر را بیهده است‌ در طرز زندگانی مردم نظر کنی‌ همچون گیاه در بر هر باد خم شوی‌ تا خویش را مصون ز هزاران خطر کنی‌ گویم بناصح این سخنان محض شفقت است‌ لیکن نصیحتی که کنی بی ثمر کنی‌ خوشتر ز سیر گلشن شعر و کتاب چیست؟ کز این طریق کسب فنون و هنر کنی‌ هر قدر عمر خویش کنی صرف راه علم‌ هر روز سعی و همت خود بیشتر کنی‌ زیرا جهان علم فراخست آنچنانک‌ سیری اگر توانی بس مختصر کنی‌ از جور روزگار چو گردد دلت ملول‌ در صحبت کتاب غم از دل بدر کنی‌ از ظلمت جهان برهانی وجود خویش‌ زی آسمان عشق و فضیلت سفر کنی‌ چشمت بروی مردم بد دل نیوفتد خود را ندیم مردم نیکو سیر کنی‌ جاه و جلال را نبود نزد من فروغ‌ هر چند پیش چشم منش جلوه گر کنی‌ من بهرمند گشته‌ام از این نعیم خویش‌ ما را از این بهشت چرا بر حذر کنی؟!"