نقاش شک - مجلة کیهان فرهنگی مقدمة ومراجعة

"به من گفت:«وقتی برای‌ دیدن آثار گلدنی به تئاتر می‌رویم،مانند این است که به دیدن‌ یک موزه رفته‌ایم. جواب دادم:«این از عظمت شکسپیر بود که‌ کلامش را بی‌هیچ حد و حصری هدیه می‌کرد،نه به‌ دلیل اینکه آنها را دوست نداشت،به این خاطر که‌ می‌دانست در خودش،به اندازهء کافی،حرف برای‌ گفتن دارد و به این ترتیب می‌تواند کلامش را به همه‌ هدیه کند،او مانند دریا،عمیق بود». گفتم:«نه تنها تئاتر بورژوازی،بلکه تمام جهان، مملو از احساس گناه است،به این خاطر است که‌ سکوت می‌کند،و یا مقصودش را،به سختی بیان‌ می‌کند». گفت:«به این ترتیب تئاتر زنده،تئاتر حقیقی،دیگر تئاتر کلام نیست،بلکه تئاتر«ژستوال»و مقدس است، و این،همان چیزی است که زمانی به آن،تئاتر (به تصویر صفحه مراجعه شود) تئاتر چیست؟ ناتالیا کینگزبورگ می‌گفتند،هنگامی که بورژوازی هنوز وجود نداشت». نظریهء او مبنی‌ بر اینکه فرد می‌تواند،تنها با انکار هر آرزویی مبنی بر ایجاد هنر،هنرمند شود؛به تناوب نقل شده است و مردم‌ تلاش می‌کنند تا استراتژی گیج‌کنندهء او را،در تفسیرهای متضادش،در صحبت از خودداری از همنوایی،در نقض عهد،و عدول از سبک‌ها به‌ عنوان یک اصل،در معمای نقاش بدون‌ نقاشی و هنر قدرتمند،بی‌هدف،بی‌معنی‌ و یا بی‌سوژه و حتی نقاشی پیرامون هیچ‌ بیان کنند. اما در این حال، دربرگیرندهء بی‌اعتمادی نسبت به تمام‌ موضوعات مادی در هنر و اعتراض‌ معنی،پیام و معما بود ریشتر،زیرنظر کارل اتوگوتس در دوسلدورف درس‌ می‌خواند و با آبستره و مخالفت عملی به‌ مدرسه می‌رفت و خود را از نظر ذهنی در ردیف هنر جدید پاپ،قرار می‌داد. با وجود اینکه کلماتی که‌ می‌شنیدیم،به زبانی بود که برای ما ناشناخته بود، هردویمان دقیقا حس می‌کردیم که بدون اجرای بازیگران‌ و در پشت آنها کارگردانی باربا متن و بافت داستان به‌ تنهایی،چیزی نبود."