بررسی تاثیر 6 هفته تمرینات تناوبی شدید بر بیان ژن پروتئین تیروزین فسفاتاز 1B در بافت عضله رت‌های دیابتی نوع‌2 مقالة

هدف: مقاومت به انسولین نقش مهمی در ایجاد ناهنجاری­هایی همچون نقص در تحمل گلوکز، دیابت نوع­2، چاقی و هیپرلیپیدمی دارد. کشف پروتئین تیروزین فسفاتاز 1B (PTP-1B) به­نظر می­رسد نقطه عطفی در بررسی انتقال سیگنال­دهی انسولین است. لذا هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر 6 هفته تمرینات تناوبی شدید (HIIT) بر بیان ژن پروتئین تیروزین فسفاتاز1B در بافت عضله رت­های دیابتی نوع­2 می­باشد روش‌شناسی: در این تحقیق، 20 سر رت نر10 هفته­ای دیابتی شده  به طور تصادفی در دو گروه تمرین تناوبی شدید و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین، برنامه HIIT را هر هفته 5 جلسه 30 دقیقه­ای به مدت 6 هفته در قالب دویدن روی تردمیل انجام دادند، به طوری که سرعت دویدن به تدریج از 25 متر در دقیقه در هفته اول به 35 متر در دقیقه در هفته ششم افزایش یافت، چهل و هشت ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونه­گیری خونی و بافت­برداری از عضله دوقلوی رت­ها انجام شد و بیان­ژن از طریق روش Real-Time PCR انجام شد. از آزمون شپیروویلک و tمستقل در سطح معناداری 05/0P≤ برای تجزیه و تحلیل داده­ها استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که PTP-1B در رت­های گروه تمرین HIIT کاهش یافت اما از لحاظ آماری معنی­دار نبود (432/0=P)، درحالی که شاخص مقاومت به انسولین و گلوکز ناشتا کاهش معنی­داری را نشان دادند (001/0=P) اما انسولین سرم به­طور معنی­داری افزایش یافت (003/0=P). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل، به نظر می­رسد تمرین تناوبی شدید با وجود بهبود در دیابت نوع­2 و مقاومت به انسولین تأثیری بر بیان ژن PTP-1B نداشته باشد. واژگان کلیدی: بیان ژن PTP-1B، دیابت نوع­2، تمرین تناوبی شدید، مقاومت به انسولین.