بررسی انرژی مکانیکی دویدن پابرهنه و مینیمال مقالة

سابقه و هدف پژوهش: اثر دویدن پابرهنه و دویدن با کفش‌های مینیمال همچنان به عنوان موضوعی چالش‌برانگیز مطرح است. هدف این مطالعه بررسی توان و انتقال انرژی مفاصل اندام‌ تحتانی حین دویدن پابرهنه و با دو کفش مینیمال با سفتی متفاوت است. مواد و روش‌ها: پانزده آزمودنی مرد سالم در سه شرایط دویدن پابرهنه و دو کفش مینیمال مسیر 15 متری آزمایشگاه را دویدند. داده‌های کینماتیکی و کینتیکی بوسیله پنج دوربین ویدیویی و یک تخته نیروسنج به صورت هم‌‌زمان جمع‌آوری شدند. بوسیله روش دینامیک معکوس توان مفصلی و ضریب جبران انرژی مکانیکی به عنوان شاخص انتقال انرژی محاسبه گردید. یافته‌ها: هر دو کفش توان مفصل مچ پا را در مقایسه با دویدن پابرهنه در سطح ساجیتال افزایش دادند و در سطح فرونتال کفش PVC توان مثبت را نسبت به کفش نانو و پابرهنه کاهش داد. در مفصل زانو کفش PVC مقادیر توان بالاتری را در سطح فرونتال و ساجیتال نسبت به دویدن پابرهنه نشان داد. کفش نانو فقط توان مثبت بالاتری در سطح ساجیتال نسبت دویدن پابرهنه داشت. در مچ پا، دویدن پابرهنه انتقال انرژی کانسنتریک بالاتری در سطح ساجیتال نسبت دویدن با کفش داشت. همچنین انتقال انرژی دویدن پابرهنه در سطح هوریزنتال در هر دو حالت اکسنتریک و کانسنتریک بیشتر از کفش PVC بود. انتقال انرژی اکسنتریک کفش نانو در این سطح کمتر از دویدن پابرهنه بود. بحث و نتیجه‌گیری: دویدن پابرهنه هم به لحاظ عملکردی و هم از نظر آسیب‌شناختی عملکرد بهتری نسبت به دو کفش مینیمال داشت. هرچند نتایج کفش مینیمال با زیره سفت‌تر (کفش نانو) شباهت بیشتری به دویدن پابرهنه داشت. توصیه می‌شود دوندگان به منظور کاهش آسیب و بهبود عملکرد، دویدن پابرهنه را در برنامه تمرینی خود لحاظ نمایند و بهتر است کفش‌های مینیمالی را انتخاب کنند که بیشتر دویدن پابرهنه را تقلید می‌کنند.