روش‌های عددی برای توضیح الگوی کاربرد رنگ در مقرنس‌های دوره صفوی مقالة

در معماری ایرانی، آرای هها عناصر جداناپذیر فرمی هستند ب هگونه ای که در بسیاری از موارد از نظر بصری بخش عظیمی از ماهیت فرم را به خود اختصاص میدهند، یکی از مهم ترین آرایه ها در معماری ایران مقرنس است که از نظر هندسه و فرم می توان گفت نقطه تعالی آرایه های معماری این سرزمین است. بنابراین بررسی همه جانبه آن به منظور شناخت بیشتر در راستای تولیدات امروزی مبتنی بر فرم با هویت، ضروری است. یکی از جنبه های مهم قابل بررسی در آرایه مقرنس، رنگ است که با دقت در هر مقرنس به اهمیت آن به ویژه در شیوه همنشینی آن پی می بریم. رنگ به عنوان یکی از ویژگی های مهم فرم در ادراک دیداری آثار معماری و به طبع دسته بندی هم خانوادگی های آنها نقش مهمی ایفا می کند. این پارامتر مهم در فرم، از سایر پارامترهایی مانند شکل، جنس یا بافت مستقل تر است زیرا در ارتباط تنگاتنگ با پارامترهای غیربصری مانند سازه نیست و با آزادی بیشتری میتوان آن را در فرمهای امروز معماری مشارکت داد. این پژوهش با بررسی شیوه همنشینی رنگی در مقرنسهای معماری ایرانی در دوره صفوی سعی دارد الگوی رنگی در بافت ها برای خلق فر مهایی اصیل در معماری امروز ایران را ارایه دهد و از طریق سنجش کمی فرکانس های رنگی، مطالعه و مقایسه آنها با هم، شاخصهای ویژه رنگی و هویت بخش به صورت کمی استخراج کند. در پژوهش حاضر داده ها با مطالعات میدانی گردآوری شدند، برای تحلیل آنها دو شیوه دیداری و محاسبه ای - دیجیتالی با نرم افزارهای ویژه به کار رفت و مبتنی بر مد لسازی رایانه ای و سپس استدلال منطقی و تحلیل محتوا، نتایج نهایی به دست آمدند.