خلاصة:
یکی از دلایل شایع پرخاشگری، شکست درخودمهارگری است، با این حال تحقیقات نشان می دهند که تمرین خودمهارگری پس از مدتی می تواند خودمهارگری را در سال های بعدی بهبود بخشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر برنامه آموزش توانایی خودمهارگری بر کاهش میزان پرخاشگری دانش آموزان با رفتارهای پرخاشگرانه دوره راهنمایی تحصیلی بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری دانش آموزان پسر دوره راهنمایی در سال تحصیلی92 - 1391 شهرستان آستانه اشرفیه بود، که از بین آن ها پس از اجرای اولیه پرسشنامه پرخاشگری 20 نفر که دارای پرخاشگری معناداری بودند، انتخاب و در دو گروه 10 نفره آزمایش و کنترل به شیوه تصادفی جایدهی شدند. سپس برای گروه آزمایش، 12 جلسه 60 دقیقه ای به مدت 1 ماه، برنامه توانایی خودمهارگری، آموزش داده شد در حالی که گروه کنترل چنین آموزشی را دریافت نکردند، و در پایان هر دو گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند. ابزار سنجش پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992) بود و داده ها از طریق تحلیل کوواریانس تک متغیری (آنکووا) و چندمتغیری (مانکووا) تحلیل شد. نتایج نشان داد آموزش توانایی خودمهارگری به طور معنا داری موجب کاهش پرخاشگری در دانش آموزان می گردد. همچنین، دانش آموزان گروه آزمایش در تمامی چهار خرده مقیاس پرسشنامه پرخاشگری (پرخاشگری فیزیکی، پرخاشگری کلامی، خشم، و خصومت) نسبت به پیش آزمون در پس آزمون نمره های پایین تری به دست آوردند؛ به این معنی که نمره پرخاشگری آن ها، کاهش قابل ملاحظه ای یافت. بنابراین می توان نتیجه گرفت که از برنامه های آموزش خودمهارگری می توان به عنوان یکی از روش های درمان پرخاشگری در کودکان استفاده کرد.
One common cause of aggression is failure in self-control. However, research shows that exercise self-control can improve self-control in next years. The purpose of the present research was to examine the effectiveness of teaching self-control abilities on reducing aggression in students with aggressive behaviors. The method was an experimental study with a pre-test/post-test design and control group. The statistical population consisted of all boy high school students in Asanteh Ashrafieh, wich among them after performing aggression questionnaire a sample of 20 students with significant aggression were selected by random cluster sampling method and assigned in two groups control and experimental randomly. Self-control instruction was conducted for the experimental group in 12 sessions in a period of one month, while the control group received no training at all. To collect data, Buss and Perrys aggression questionnaire (1992) was used. Finally data were analyzed using univariate and multivariate analysis of covariance. The results indicated that self-control training were significantly effective in aggression reduction. Also, experimental group in all four subscales (physical aggression, verbal aggression, anger, and hostility) achieved lower scores on the pretests than the posttest. That is, their aggression scores reduced significantly. Thus it can be concluded that the self-control training programs can be used as a method of treatment of aggression in children
ملخص الجهاز:
پژوهش هاي انجام شــده در ايران با هدف شـناسـايي مداخله هاي باليني موثر بر کاهش پرخاشگري متمرکز بر آموزش گروهي مهارت مهار خشم (محمد مظلومي راد، دکتر طاهر تيز دست ، دکتر شهنام ابوالقاسمي، ١٣٩٢؛ ملکي، فلاحي خشکناب ، ره گوي و رهگذر، ١٣٩٠؛ درتاج ، مصــائبي و اســدزاده ، ١٣٨٨؛ جعفري، امان اله نژاد کلخوران ، طالبي ، ١٣٩٣)، آموزش رويکرد شـناختي- رفتاري حرمت خود (کرمي بلداجي، بهارلو، زارعي و ثابت زاده ، ١٣٩٢)؛ آموزش مهارت هاي اجتماعي (علوي، پاکدامن ســاوجي و اميني، ٢٠١٢؛ نادري، پاشا و مکوندي، ١٣٨٦)، بخشش درماني (قمري گيوي، محبي و صادقي، ١٣٩٣)، آموزش مهارت هاي زندگي (کاهر و آوا گوهر، ١٣٩٣؛ حسين خانزاده ، رشيدي، يگانه ، زارعي منش و قنبري،١٣٩٢)، آموزش نظريه ذهن (امين يزدي، کارشکي و کيافر، ١٣٩٢)، آموزش مهارت هاي مديريت تنيدگي (دهقان ، کرمي، پيري، کريمي، ١٣٩٣)، آموزش مهارت هاي ارتباطي (اشرفي و منجزي، ١٣٩٢)؛ درمان شناختي رفتاري گروهي (رجبي، نجفي و رضايي، ١٣٩٢)، بخ شايش درماني گروهي (لواف پور نوري، زهراکــار و ثنــايي ذاکر، ١٣٩١)، گروه درمــاني رابطــه والــد- کودک (رجــب پور، مکوندحســـيني و رفيعي نيا، ١٣٩١)؛ آموزش همدلي (وزيري و لطفي عظيمي، ١٣٩٠)، آموزش هوش هيجاني (کيميايي، رفتار و ســـلطاني فر، ١٣٩٠؛نقدي، اديب راد، و نوراني پور، ١٣٨٩)، شيوه هاي درمانگري شناختي- رفتاري، شناختي و روان تحليلگري کوتاه مدت (ترخان ، ١٣٨٩)، آموزش گروهي مبتني بر تحليل ارتباط محاوره اي (ثقتي، شفيع آبادي و سوداني، ١٣٨٨)، معنادرمانگري و گشتالت درمانگري (ناصر، اعتمادي، بهرامي، فاتحي زاده ، احمدي، ماوراني، عيســـي نژاد و بطلاني، ١٣٨٨)، گروه درماني متمرکز بر ابراز وجود (عاشـــوري، ترکمن ملايري و فدايي، ١٣٨٧)، آموزش کفايت اجتماعي (واخدي، و فتحي آذر، ١٣٨٥)؛ آموزش مهارت حل مســـئله (بهرامي، ١٣٨٤)، شيوه هاياصلاح رفتار (ملک پور، آقايي، و طباطبائي نژاد، ١٣٨٠) بوده است و خلاء اثربخشي آموزش توانايي خودمهارگري بر کاهش ميزان پرخاشگري دانش آموزان با رفتارهاي....