خلاصة:
ﺑﺮاﺳﺎس اﺻﻞ 152 ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ، »ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ اﯾـﺮان ﺑـﺮ
اﺳﺎس ﻧﻔﯽ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻠﻄﻪ ﺟﻮﯾﯽ و ﺳﻠﻄﻪ ﭘﺬﯾﺮی، ﺣﻔﻆ اﺳﺘﻘﻼل ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ و ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ارﺿﯽ ﮐﺸـﻮر
دﻓﺎع از ﺣﻘﻮق ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن و ﻋﺪم ﺗﻌﻬﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺪرت ﻫﺎی ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮ و رواﺑﻂ ﺻﻠﺢ آﻣﯿﺰ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ دول ﻏﯿﺮ ﻣﺤﺎرب اﺳﺘﻮار اﺳﺖ.« ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺒﻨﺎ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﯿﺸﮕﺎم ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﻣﻨﻄﻘﻪ
و ﺟﻬﺎن اﺳﻼم، ﻫﻤﻮاره از ﮔﺮوه ﻫﺎ و ﮐﺸﻮرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در راه ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ ﺳـﻠﻄﻪ ﻃﻠﺒـﯽ ﻏـﺮب، رژﯾـﻢ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﺘﯽ و ﺣﻤﺎﯾﺖ از آرﻣﺎن ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽ دارﻧﺪ، ﺣﻤﺎﯾﺖ و ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮده اﺳـﺖ. در اﯾـﻦ ﻣﯿﺎن ﺑﺮﺧﯽ از ﮐﺞ ﻓﻬﻤﺎن داﺧﻠﯽ و ﯾﺎ ﻣﻌﺎﻧﺪان ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﺎ اﻧﺘﻘﺎد از ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ از ﮐﺸﻮرﻫﺎ و ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎی ﻋﻀﻮ ﻣﻘﺎوﻣﺖ، آن را ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و ﺑـﺎ ﺑﯿﺎن اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻞ اﺳﺎﺳﯽ و راﻫﻨﻤﺎ در ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﺑﺎﯾـﺪ ﻣﻨـﺎﻓﻊ ﻣﻠـﯽ ﺑﺎﺷـﺪ، اﯾـﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ را ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ و اﺻﻮل واﻗﻊ ﮔﺮاﯾﯽ ﻋﻨﻮان ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺎس ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ روش ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ـ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ و ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪی از اﺑﺰار ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ای، در ﭘﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺆال اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ روﯾﮑﺮد ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ در ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﮐﺸﻮرﻫﺎ و ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎی ﻋﻀﻮ ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ و در راﺳﺘﺎی اﻓﺰاﯾﺶ ﻗﺪرت ﻣﻠﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؟ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺌﻮری ﮐﻪ در اﺻﻮل ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ و ﻗﺪرت ﺗﺄﮐﯿﺪ دارد، ﺗﺌﻮری واﻗﻊ ﮔﺮاﯾﯽ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﻼش ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮی از اﯾﻦ ﺗﺌﻮری و ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺮ ﻣﺆﻟﻔﻪ ﻫﺎی اﯾـﻦ ﻧﻈﺮﯾـﻪ، راﻫﺒـﺮد ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ از ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺗﺒﯿﯿﻦ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﺪف اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ، ﺗﺒﯿﯿﻦ و ﺗﺤﻠﯿﻞ راﻫﺒﺮد ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ در ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺮاﺳﺎس ﻧﻈﺮﯾﻪ واﻗﻊ ﮔﺮاﯾﯽ و ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ اﺻﻞ ﻣﻨـﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎی ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ، راﻫﺒـﺮد ﺟﻤﻬـﻮری اﺳـﻼﻣﯽ در ﺣﻤﺎﯾـﺖ از ﻣﻘﺎوﻣـﺖ، ﺳﯿﺎﺳﺘﯽ واﻗﻊ ﮔﺮاﯾﺎﻧﻪ، ﻋﻘﻼﻧﯽ و ﺑﺮاﺳﺎس ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻓﺎﯾﺪه و در راﺳﺘﺎی ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﺳﯿﺎﺳـﺖ در ﺟﻬﺎن آﻧﺎرﺷﯿﮏ ﺿﻤﻦ ﻫﻢ راﺳﺘﺎ ﺑﻮدن ﺑﺎ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ﮐﺸﻮر، ﺑﺎﻋـﺚ اﻓـﺰاﯾﺶ ﻗـﺪرت ﺟﻤﻬـﻮری اسلامی نیز شده است.