خلاصة:
از دیدگاه اقتصاد خرد مسکن کالایی با کاربرد مصرفی و سرمایهای است و به‌عنوان یک کالای ویژه دارای خواصی نظیر ناهمگن بودن، غیرقابل جانشینی و تحرکناپذیری است. مسکن به‌عنوان کالاهای مصرفی بیشترین سهم را در سبد هزینه خانوار دارد. از سوی دیگر، مسکن به‌عنوان کالای سرمایه ای می تواند بخش عمده ای از سرمایه ها و نقدینگیهای جامعه را جذب نموده و منجر به افزایش تقاضای سفته بازی در بازار مسکن شود. شکل گیری تقاضای سرمایه ای مسکن باانگیزه سوداگری و محدود بودن منابع زمین، منجر به افزایش قیمت زمین و مسکن و کاهش شاخص توانپذیری خانوار در مناطق شهری می شود؛ بنابراین، اعمال مالیات بر تقاضای سوداگری مسکن میتواند باعث کاهش تقاضای سوداگری مسکن و در نتیجه کاهش قیمت مسکن شود. این امر در نهایت، باعث افزایش قدرت مالی خانوار به منظور خرید مسکن باانگیزههای مصرفی خواهد شد. در این راستا، هدف این تحقیق بررسی عوامل کلان اقتصادی اثرگذار بر شاخص توانپذیری مسکن خانوار در مناطق شهری، با استفاده از مدل داده های تابلویی پویا در دوره زمانی (1395-1385)، است. نتایج حاصل‌شده بیانگر این است که تسهیلات پرداختی به منظور خرید مسکن منجر به کاهش شاخص توان پذیری و افزایش دسترسی خانوارها به مسکن شده است. همچنین، سیاست مالیاتی اعمال‌شده در بخش مسکن از طریق کنترل تقاضای سوداگری مسکن دسترسی خانوارها به مسکن را افزایش داده است. به‌علاوه، اهرم زمین، قیمت دارایی های جایگزینی مسکن، نرخ تورم، نرخ اشتغال و نرخ ازدواج سایر عوامل اثرگذار بر شاخص توان پذیری مسکن خانوار بوده اند.
From the microeconomic perspective, housing is a commodity with consumption and capital use and is a special commodity with properties such as heterogeneity, non-substitution and immobility and as consumer goods has the largest share in the household's basket. On the other hand, housing as a commodity, can absorb a large part of the capital and liquidity of the society and lead to an increase in demand for speculation in the housing market. Formation of demand for housing capital with incentive for speculation, the interactions of this market with alternative markets and limited land resources has led to higher land prices and housing and a decline in household accessibility index. Therefore, imposing a tax on demand for housing can reduce the demand for housing and, consequently, the decline in housing prices. Ultimately, this will increase the financial strength of the household to buy housing with incentives to consume. In this regard, the purpose of this study is to investigate the effects of macroeconomic factors on the housing accessibility index in urban areas, using the dynamic panel data model over a period (2006-2016). The results indicate that the facility to purchase housing has led to a reduction in household accessibility index and increasing household access to house. Also, the tax policy applied in the housing sector has increased household accessibility index through controlling speculative demand for housing. In addition, land leverage, the price of housing replacement assets, inflation rate, employment rate, and marriage rate have been other factors affecting on household accessibility index.
ملخص الجهاز:
در اين راستا، هدف اين تحقيق بررسي عوامل کلان اقتصادي اثرگذار بر شاخص توان پذيري مسکن خانوار در مناطق شهري، با استفاده از مدل داده هاي تابلويي پويا در دوره زماني (١٣٩٥-١٣٨٥)، است .
شاخص توان پذيري (دسترسي) مسکن خانوار از نسبت ارزش خريد يک واحد مسکوني ٧٥ مترمربعي به کل درآمد متوسط خانوارهاي شهري محاسبه ميشود و مفهوم عدد به دست آمده ، قدرت مالي خانوارها در برابر قيمت مسکن براي صاحب خانه شدن را نشان ميدهد.
هدف اين پژوهش ، تحليل عوامل کلان تأثيرگذار بر شاخص توان پذيري خانوار در مناطق شهري با استفاده از مدل داده هاي تابلويي پويا (GMM) در دوره زماني (١٣٩٥-١٣٨٥) است .
در نمودار (٥)، تعداد پروانه هاي ساختماني در مناطق شهري در دوره زماني (١٣٩٤-١٣٧٠)، گزارش شده است : (به تصویر صفحه مراجعه شود) در دوره زماني (١٣٩٤-١٣٧٠) منبع : يافته هاي پژوهش براساس داده هاي گزارش شده مرکز آمار شاخص حباب مسکن به عنوان يک عامل اثرگذار بر افزايش دوره انتظار خريد مسکن خانوار، از نسبت قيمت هر مترمربع واحد مسکوني به اجاره هر مترمربع واحد حاصل ميشود.
ضريب برآوردي اين متغير در همه مدل هاي برآوردي منفي و در سطح ٩٥ درصد معنادار بوده است ؛ بنابراين ، افزايش نرخ اشتغال خانوارهاي شهري باعث افزايش قدرت تمليک مسکن خانوار شهري و کاهش شاخص توان پذيري مسکن و کاهش طول دوره انتظار صاحب مسکن شدن خانوار شهري شده است .
(
, 
, 
)
