مطالعه‌ی شناختی افعال استعاری در قرآن کریم مقالة

پژوهش حاضر به بررسی افعال استعاری در متن قرآن کریم و ماهیت معنایی آنها از منظر زبان شناسی شناختی و بر بنیاد  نظریه­ی استعاره های مفهومی «لیکاف و جانسون» می پردازد. این نظریه رابطه­ی میان زبان انسان، ذهن و تجارب فیزیکی و اجتماعی او را بررسی می نماید. بر  بنیاد  این  دیدگاه  که  نظریه­ی  معاصر  استعاره  نیز خوانده شد یک حوزه­ی معنایی مشخص مانند« اِستَوی» به  تبیین حوزه­ی انتزاعی- مفهومی دیگری مانند « استیلا یا چیرگی» از طریق نگاشت­های تجربه بنیان و نظام مند، میان حوزه های مبدأ- مقصد می پردازد. از همین دست می­توان به کاربرد افعالی با مفهوم مکانی چون «یَمُدُّ» برای بیان مفهوم انتزاعی زمان و «وَجَّهْتُ» برای بیان مفهوم انتزاعی روی آوردن  اشاره نمود. با در نظر گرفتن ماهیت تمثیلی و استعاری زبان قرآن برای تسهیل در ادراک مفاهیم بلند معنوی و معانی دشواری که امکان بیان و توصیف مستقیم آنها برای بشر وجود نداشته است و نیز از آنجا که استعاره­های مفهومی تجربه بنیان هستند؛ بسیاری از افعال در قرآن کریم  بر اساس تجربیات فیزیکی انسان از ارتباط با جهان پیرامون خود و فراهم آوردن زمینه­های ارتباط و ادراک موثر از آیات به کار رفته اند. از این رو مطالعه­ی حوزه های شناختی و مفهومی این افعال در دستیابی به چهارچوب نظام­مند و دقیق معنایی آنها ، به جهت ادراک هر چه بهتر این گنجینه­ی معنوی تاریخ بشریت ، شیوه­های نوین علمی و قابل استنادی را  فراهم خواهد آورد.