نشست های علمی؛ مبانی، اصول وراهبردهای اقتصادمقاومتی خطاب!

بنابراین اگر این چنین سلاح خود را خارج کند با قصد ترساندن، محارب است، بلکه شاید وسایل آتش‌زدن (سوزاندن) که در خانه یا مغازه در اختیار ماست و به‌طور کلی بر آمادگی به کارگیری آن، در آن لحظه اطلاق می‌شود» (مشکینی، 1434، ص475) امروزه از نظر عرف، اسید یک سلاح به حساب می‌آید؛ همان‌طور که یک بطری شکسته، سنگ، حتی کیف دستی یک خانم برای دفاع از خود و دور کردن دزدی که می‌خواهد کیف او را بدزدد و موارد دیگری از این دست، در عرف می‌گویند سلاحش کیفش بود یا سلاحش یک بطری بود. بنابراین از آن‌جا که احکام خداوند برای همه زمان‌هاست؛ در مورد شرط سلاح در محاربه نیز به همین صورت است؛ چرا که اگر منظور از سلاح، فقط آهن، شمشیر و امثال آن باشد و به عبارت دیگر سلاح‌هایی که در زمان نزول قرآن و تفسیر این آیات توسط ائمه( وجود داشته مد نظر باشد، با گذشت زمان و تغییر سلاح‌ها، هیچ‌گاه حکم محارب قابل اثبات نخواهد بود و با چنین شیوه‌ای، بسیاری از احکام و دستورات اسلام برای زمان خاصی کاربرد خواهند داشت و چنین چیزی عقلی و منطقی نیست. محاربه و افساد فی ‌الارض هر دو جرم حدی و مرتبط با یکدیگر هستند؛ فردی که با اسیدپاشی قصد ترساندن و سلب امنیت و آسایش اجتماعی دارد، مفسد فی الارض محسوب می‌شود؛ چرا که به شکلی که امروزه اتفاق می‌افتد، به‌طور گسترده موجب جنایت علیه تمامیت جسمانی افراد و اخلال شدید در نظم عمومی می‌شود.