پایان خوش یا غمگین الأدب والفن

"گفتارش در من دوباره این سؤال را بر انگیخت که«آیا باید فیلم را به گونه‌ای پایان برد که برای تماشاگر قابل درک باشد؟»توضیحی که به خود دادم نارسا بوده،همانگونه که یک فروشندۀ خوب به (به تصویر صفحه مراجعه شود) خیابان اسکارلت مشتریانش احترام می‌گذارد من نیز به عنوان خالق تصاویر سینمایی به تماشاگرانم احترام می‌گذارم و اعتقاد دارم که باید به طرف استانداردهای والاتر و حقایقی روشن‌تر در صحنه پیش رفت. از یاد نبریم که تا همین سال گذشته در اروپا هم نویدهای امیدبخشی فضا را پر کرده بود:وعدۀ«پایانی خوش»برای زندگی،در چنین دنیایی که پر است از وسائل لازم برای زندگی راحت،آزادیهای انسانی و تأکید بر ثروت فردی،تعجبی ندارد که مردم با لذت و رغبت فراوان به داستانهای تخیلی و شیرین علاقه‌مند باشند،داستانهایی که همیشه با این جمله تمام می‌شوند:«و از آن پس همگی با خوشی زندگی کردند» جنگ اول جهانی برای دنیای غرب دگرگونیهایی را پدید آورد. تراژدیهای کلاسیک نوع منفی تصور است،در این نوع فیلم،انسان اسیر سرنوشت (به تصویر صفحه مراجعه شود) زنی در قاب پنجره خویش است و باید به تقدیر خود همانگونه که خدایان معین کرده‌اند تن در دهد،در سالیانی که انسان با وجود شکستهای غیر قابل اجتنابی که تحمل می‌کرد و خود را در مقابل نیروی طبیعت ناتوان می‌یافت این چنین مفاهیمی برای عموم قابل قبول می‌نمود. فیلم«بهترین سالهای عمر ما» fo s,raey tseB ehT seviL ruo که در سال گذشته موفق‌ترین فیلمها بود از طرف تماشاگران سطوح مختلف جامعه مورد انتقاد قرار گرفت،چون اینان اعتقاد داشتند که نتیجه گیری فیلم از موضوع نوعی نتیجه‌گیری تحمیل شده به آنها بوده است."