غبار کهکشان - مجلة یغما الأدب والفن

از فریدون توللی غبار کهکشان نروم به هیچ بزمی نخورم ز هیچ خوانی‌ که نهاده روزگارم سر سفره،نیم نانی‌ چه خوش آن گرسنه‌کامی که زبان او نجنبد نه،بحمد نابکاری نه،به مدح قلتبانی! به دو مشت اگر بکوبی ز ستمگری دهان را به از آن‌که مشت گوهر ز تو وا کند دهانی‌ سر اگر به سرفرازی ز فراز گردن افتد بر راستان،از آن به که فتد بر آستانی! به ملامتش نگیرم اگر آن رفیق دیرین‌ ز سرور خواجه تاشی به دلم کشد کمانی! در توبه باز و ترسم که بدان شکسته پیمان‌ ندهد زمانه پندی ندهد فلک امانی‌ ره آشتی چه پوئی؟!تو که در کمین جنگی‌ در دوستی چه کوبی تو که یار دشمنانی! من و این کنارجوئی که گشاده پیش جانم‌ ز غرور بی‌نیازی در عیش بوستانی‌ سگ آستان سلطان پی هر رونده گیرد مگر از کنار خوانش فکنند استخوانی! من از آن بچشم یاران بد آخر الزمانم! که چو همرهان،به رنگی نشدم به هر زمانی! همه بیمناک آنم که در این دو روزه هستی‌ نرسم به نغمه‌سنجی نرسم به نکته‌دانی‌ گهر است شعر نابم که چو نور آفتابم‌ نتوان فرو نهفتن به پناه سایبانی! ز دلم اگر بجوئی که چه می‌کشد ز یاران! بجز این نگاه نفرت به تو نیست ترجمانی‌ من اگر چو خاک راهم منگر به اشتباهم‌ که ستاره‌ها درخشد ز غبار کهکشانی! چه زنی به طعنه نیشم که ندای عصر خویشم‌ مگر از بلا رهانم دل و جان ناتوانی‌ به جهان نابکاران شرر افکند فریدون‌ اگر از خدنگ چشمت برد از کرشمه جانی!