شعر - مجلة کیهان فرهنگی الأدب والفن

لبخند فرشتگان بودی در فاصلۀ کیفر زمین و دوزخ آسمان آبشار ستاره در شبهای بی‌آتش تقدیر. خورشید بودی با رازی بی‌دریغ که تنها گیاهان می‌دانستند -من گیاه نبودم. -و من پرنده نبودم. دریا بودی و فریادت سکوت ماهیان بود، -و من ماهی نبودم. غروب بودی برای گریستن آفتاب طلوعی برای شکفتن فردا. در هجوم تندر و طوفان با دستهای استوار تو می‌شد از امروز گریخت و دریغ که فردا کیفر قناری اسیری بود که شعلۀ آوازش در باد پریشان شد.