واگنر از نگاه نیچه مقدمة ومراجعة

"واگنر به مثابه یک خطر: خطر آنگاه به اوج خود می‌رسد کهچنین موسیقیی همواره بیش از پیش بربازیگریی یک سرده ناتورالیستی،«بازی باچهره»و پانتومیمی که بی‌بهره ازسنجه‌های هنری باشد،مبتنی شود. موسیقی بدون آینه: دوران جنگهای ناسیونالیستی،شهادت طلبیهای متعصبانه کاتولیکی-این منش از بن میان پرده‌ای-که اکنونبیانگر اوضاع اروپاست،در عمل تمنایدستیابی به هنری مانند هنر واگنر را دارد،هنری که به شکوهی ناگهانیمی‌رسد،بی‌آنکه آینده‌ای را برای خودتضمین کند. به همین میزان موسیقی واگذار را بحقبرای ابراز گونه‌ای قدرت دیونیزیوسیجان می‌دانم،با چنین قدرتی بود کهپذیرفته بودم به زمین لرزه گوش فرا دهم،زمین لرزه‌ای که به وسیله آن یک نیرویکهن زندگی که از دیرباز سرکوب شدهبود،آزاد و رها می‌گردد بی‌آنکه اهمیتیداده شود که آیا هر آنچه که امروزهفرهنگ نامیده می‌شود،به تزلزلمی‌گراید یا خیر؟ آشکار است که لغزش من چه بودهاست،همزمان آشکار می‌گردد که منواگنر و شوپنهاور را در قیاس با چه ارجمی‌نهادم-در قیاس با خودم... (به تصویر صفحه مراجعه شود)نیاز مضاعف این دسته پسین،شاملحال واگنر و شوپنهاور نیز می‌شود."