ملخص الجهاز:
"اینکه خمیر مایهء فرهنگی برنامههای سرگرمکننده و فرحبخش تلویزیون ایران میتواند از کدام قسمتهای میراث معنوی و دینی شیعه به نحو بهتری استخراج شود؟اینکه اصول و مؤلفههای هنجاری،علمی و عملی حاکم بر این نوع برنامهها چه خواهد بود؟اینکه فرهنگ شیعی به چه نسبتی میتواند کانون اتکاء تولیدکنندگان محصولات تلویزیون ایران باشد؟اینکه چرا تاکنون برنامههای سرگرمکنندهء تلویزیون دارای کمترین مؤلفههای آداب و آیین مذهبی بودهاند؟و در نهایت اینکه برای اصلاح وضعیت نامطلوب کنونی از کجا باید شروع کرد؟ گرچه این پرسشها مدتهاست ذهن صاحبان دغدغههای نظری دربارهء نسبت دین و رسانه را به خود مشغول نموده است ولی پاسخهایی کلی از این دست که میان دین و تفریح تباینی وجود ندارد یا در دین مولفههای زیاد شادیآوری وجود دارد و..
متأسفانه علیرغم مرکزیت و تأثیر فوق العاده پرداخت دقیق و عمیق رسانهای و فرهنگی به اعیاد شعبانیه که دقیقا در راستای هدف کلی دستیابی به رسانهء دینی است،بررسی عملکرد چند سال اخیر صدا و سیمای جمهوری اسلامی نشان میدهد که در این زمینه کوچکترین فعالیت مفید و به ثمر رسیدهای صورت نگرفته استو حتی به نظر میرسد انگیزه و تلاش درخوری برای تحقق آرمان مهم پیوند نسبتا مطلوب بین فرح و انبساط روانی در فرآوردههای تلویزیون با همهء آن چیزهایی که پیام یا محتواهای مفید نامیده میشوند وجود ندارد.
این آسیب دقیقا دربارهء برنامهسازی مناسبتی صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران مصداق دارد درحالیکه به صورت طبیعی،تقویم مهمترین عامل تأثیرگذار بر روند کلی فرهنگ ایرانیان است و به جرأت میتوان گفت کنداکتور رادیو و تلویزیون ما از هیچ عاملی به اندازهء تقویم متأثر نیست ولی جالب آنکه ساختار تولیدی صدا و سیما به نسبت بسیار زیاد در راستای تحقق اهداف تقویمی پیریزی نشده است."