ربط و مناسبت فارسی در هند نو الأدب والفن

"این اشاره‌ای کوتاه دربارهء روابط سیاسی و فرهنگی هند و ایران در زمان پیش از ظهور اسلام بود که بررسی مفصل آن نیازمند پژوهش‌ دامنه‌دار و تدوین کتابهای پر حجم است. تذکرهء«لباب الالباب» عوفی،«عرفات عاشقین»تقی اوحدی(چاپ نشده)،«هفت اقلیم»تألیف امین‌ احمد رازی(در ایران چاپ شد)،«تذکرهء میخانه»عبد النبی(چاپ شده در تهران)و دهها تذکره در هند ترتیب یافته و باید بگویم که بدون مطالعه و تحقیق در زمینهء تذکره‌ها،تاریخ ادبیات فارسی به پایهء تکمیل نخواهد رسید. در این زمینه باید متوجه بود که برخی کلمات و اظهارات عربی زبان نیز وارد زبانهای محلی و گفتگوی هندی‌ها شد،اما به وسیلهء زبان فارسی و از راه فارسی‌ آمده و قسمت زبانهای محلی گردید. هندیان با علاقهء وافر نامهای ایرانی را برای خود انتخاب و اتخاذ نمودند،که‌ در این مورد بیشتر مدیون برادران و خواهران پارسی‌زبان و نیز مطالعهء«شاهنامه» می‌باشند،همانند:هوشنگ،جمشید،رستم،سهراب،فریدون،خسروپرویز، کیقباد،فیروز،ناهید،خورشید،ماهتاب،شاه بانو،نورجهان،شاه جهان،فرزانه، شاهانه،دلدار،اختر نواز،دولت‌یار،بخت‌یار،شهریار،سیمین،اورنگ زیب،شهناز، مهناز و.... گذشته از اینها، ضرب المثل‌هایی نیز در زبانهای هندی رواج دارد که آن زبانها را زیباتر می‌سازد، همچون:به سلامت روی و باز آیی،آزموده را آزمودن خطاست،چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی،همت مردان مدد خدا،جای استاد خالی است،چه‌ نسبت خاک را با عالم پاک،دیوار هم گوش دارد،شنیدن کی بود مانند دیدن، قطره قطره می‌شود دریا،گربه کشتن روز اول،لیلی را به چشم مجنون باید دید، مشک آن است که خود ببوید،یک انار و صد بیمار و.... در عصر کنونی تحقیقات زیادی دربارهء نفوذ زبان فارسی در زبان و ادبیات هند انجام شده است. پنجم،رادیوی سراسری هند در بخش زبانهای خارجی خود شعبه‌های دری و فارسی دارد که نیاز به مترجمین این زبانها در این بخش کاملا محسوس است."