خلاصة:
نوشتار حاضر به دنبال واکاوی تأثیر ساختار نظام بین الملل بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است.در این راستا تأثیر این ساختار را در سه دولت سید محمد خاتمی، محمود احمدی نژاد و حسن روحانی بررسی می کند. با توجه به این که مهم‌ترین پرونده سیاست خارجی ایران در این سه دولت پرونده‌ی هسته‌ای می‌باشد لذا تمرکز اصلی بحث بر روی سیاست هسته‌ای و میزان اثرپذیری تصمیمات کلان نظام جمهوری اسلامی از ساختار نظام بین‌الملل می‌باشد.ادعای نوشتار حاضر این است که قدرت‌های بزرگ با استفاده از مکانیسم‌های بازدارنده‌ای از قبیل تهدید نظامی و تحریم‌های اقتصادی باعث شدند تا سیاست هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران به تدریج تغییر کند. درواقع تعلیق غنی سازی در دولت خاتمی در سایه‌ی تهدید نظامی، انزوای بین‌المللی ایران در دولت احمدی نژاد و امضای برجام در دولت یازدهم که به واسطه‌ی فشار تحریم‌های اقتصادی صورت گرفت، نشان دهنده‌ی اثر پذیری سیاست‌های داخلی و تصمیم کارگزاران سیاسی ایران از ساختار نظام بین‌الملل و قدرت‌های مؤثر حاضر در این ساختار بوده است.
The present article seeks to examine the impact of the international system structure on the foreign policy of the Islamic Republic of Iran. In this regard, it examines the impact of this structure on the three states of Seyyed Mohammad Khatami, Mahmoud Ahmadinejad and Hassan Rouhani. Considering that the most important case of Iran's foreign policy in these three countries is a nuclear file Therefore, the main focus of the discussion is on the nuclear policy and the extent of the impact of the major decisions of the Islamic Republic of Iran on the structure of the international system. The present paper's claim is that large powers have been using deterrent mechanisms such as military threats and economic sanctions To gradually change the nuclear policy of the Islamic Republic of Iran. Indeed, the suspension of the enrichment in Khatami's government in the face of a military threat, the international isolation of Iran in the Ahmadinejad government, and the signing of a state of affairs in the eleventh state due to the pressure of economic sanctions Indicating the effectiveness of domestic policies and decision of political agents of Iran has been based on the structure of the international system and the effective powers in this structure.
ملخص الجهاز:
با توجه بـه ايـن کـه آمريکـا در آن مقطع زماني درگير بحران عراق بود و خود را مهياي حمله به عراق مي نمود لذا گزارش هـاي ارائـه شده نتوانست ايران را به شکلي جدي در برابر نظام بين الملل قرار دهد و آمريکا و ساير قدرت هـاي بزرگ حساسيت بالايي به اين موضوع نشان ندادند.
سفر خاوير سولانا مسئول سياست خارجي اروپا در پايان اوت ٢٠٠٣ به ايران و بيانيه اروپـا در ١٨ شهريور ١٣٨٢ در راستاي تحت فشار قرار دادن ايران براي امضاي پروتکل الحاقي و صدور قطعنامـه پيشنهادي ٣ کشور کانادا، استرالياو ژاپن در تاريخ ٢١ شهريور ١٣٨٢ که به ايـران مهلـت مـي داد تـا پايان ماه اکتبر سال ٢٠٠٣ به تعهدات خود در مورد کنترل برنامه اتمي عمل کنـد و تمـامي نارسـايي هايي را که آژانس تشخيص داده بود را برطرف سازد (عبداللهي ، ١٣٨٨) حامل مرحله دوم فشـارهاي ساختاري از طرف کشورهاي قدرتمند جهاني عليه ايران بود.
٢- مرحله دوم فشارهاي ساختاري و انزواي بين المللي ايران محمود احمدي نژاد در شرايطي به پيروزي رسيد و نسبت به پرونـده هسـته اي ايـران سياسـتي متفاوت با دولت قبل اتخاذ نمود که آمريکا به عنوان مهم ترين قدرت جهاني در عراق و افغانستان با چالش هاي مختلفي مواجه شده بود و همين شرايط ، فرصـت مهمـي را بـه ايـران داد کـه بخشـي از فعاليت هاي هسته اي خود را که در دوران اعتماد سازي به حالت تعليق درآورده بود از سر بگيـرد.
htm - Council on Foreign Relations, “The Lengthening List of Iran Sanctions,”(2013), October 14, accessed March 15, 2017, http://www.
(
, 
, 
)
