خلاصة:
کسب وکار وسعی وکوشش برای معیشت و گذران زندگی بوسیله خرید و فروش, تجارت و کشاورزی و زراعت و صنعت
وتولید وسایر موارد مشابه از تکالیفی است که با جنبه فردی و اجتماعی انسان مرتبط می باشد. فرد برای این که در آمدی داشته
باشد و مالی بدست آورد برای رفع نیاز خود وخانواده و کمک به دیگران و یا وسعت بخشیدن به زندگی خانواده می بایست به
کسب و کار بپردازد و منظور از کسب و کار عم از تجارت و حرفه و صنعت و غیره است. از طرفی تدارک مایحتاج امت اسلامی
از ضروریات است و ایجاد شرایطی که همه مردم به راحتی به کسب و کار مشغول باشند ازمسوّلیت های حکومت است.در
اعتقادات اسلامی مال و ثروت از آن خدا و مسلمان امانتداری است که برای برطرف کردن نیازهای حیاتی در چهارچوب احکام
شرع از آن استفاده می کند. فقه اسلامی برای هدفمند نمودن روابط مربوط به کسب و کار قوانینی مقرر نموده است که به آنها
احکام تجارت و معاملات گفته می شود زیرا اینگونه روابط همانند روابط اجتماعی می باید با صداقت و راستی و از روی عدالت
و رضایت انجام شوند و مصلحت فرد وجامعه تاامین گردد و نیز از ایجاد هرج و مرج و اختلاف و درگیری ممانعت بعمل آید.
تفقه و یادگیری عمیق دین, فقط به احکام و فروع دین محدود نمی شود وتمامی جوانب را در بر می گیرد. و هر کسی در این
ارتباط باید به میزان نیاز زندگی دنیوی و برای ماجور شدن در آخرت به احکام و قوانین آن از منظر اسلام آگاهی داشته باشد.
لذا امامان معصوم(ع) بر تفقه در دین علی الخصوص در کسب و کار تاکید نموده اند ؛ زیرا زندگی انسان حول این محور پایداری
جامعه را بدنبال دارد و حلال و حرام رضایت و خشم الهی راه باعث میشود.
در اسلام مالی که کسب می شود باید با فعالیت و کارخواه جسمی یا فکری بدست آمده باشد و همچنین محصول استثمار
نباشد واستفاده از آن مشروع و مفید باشد لذا نباید از هر روشی به دنبال ثروت بود ازطرفی فر آیند اقتصادی نباید به گونه ای
باشد که از رشد جلوگیری و آن را متوقف نماید.باید نتیجه کار فرد به خودش برگردد اگربجز این که خلاف فطرت است باشد
انسان فعالیت وانگیزه ای برای کار نخواهد داشت.