کنیه و القاب کمال خجندی مقدمة ومراجعة

"قدیم‌ترین و دقیق‌ترین منبعی که دربارۀ کمالخجندی آگاهیهایی کوتاه و بسیار مهم ارائه می‌دهد،دیباچۀ نسخۀ خطی دیوان کمال خجندی است که درزمان زندگی شاعر از سوی یکی از مصاحبان خواجهکمال نوشته شده. همچنین در جلد هفتم«روضة الصفا»و نیز در آثاری چون«حبیب السیر»،«لطایف الطوایف»اثر فخر الدین علی صفی«تألیف1533)،«روضات الجنان و الجنات الجنان»اثر حافظحسین کربلایی تبریزی«تألیف 1568)،«هفتاقلیم»اثر امین احمد رازی(تألیف 1590)،«مرآتالخیال»اثر شیر علی خان لودی(تألیف 1590)،«تذکره ناظم»اثر محمد صادق ناظم تبریزی(تألیف1627)،لقب«شیخ»،تخلص«کمال»و نسبت«خجندی»برای این شاعر قید شده است. استاد عینی در مقالۀ ذکر شده نام کمال را«کمال الدین،نورالدین و غیره نمی‌گذاشتند،این لقبافتخاری بود،همان گونه که مؤلف کتاب«رشحات عینالحیات»دربارۀ عبدالرحمان جامی می‌نویسد:«لقب اصلی ایشان عمادالدین است و لقب مشهوراو نورالدین... ». کوتاه سخن آنکه نام صحیح کمال خجندی:کمال الدین ابو احمد محمد خجندی است و به گونه‌ایکه خود می‌گوید:تلخص‌ها داشته:«کمال از گفتۀ خودهر چه داری/تخلص‌های تو بس نامدار است»تخلصمشهور شاعر«کمال»است،اما گاه«خجند»را به عنوانتخلص به کار برده."