خلاصة:
امامت اصولیترین مسئله در اندیشه شیعی و چالشبرانگیزترین موضوع در جهان اسلام، و مصداقیابی امام در میان شیعه، تنشزاترین مسئله بوده است. برخی معیارهای ارائهشده برای شناخت امام بر این تنش افزوده است. در اختیار داشتن «سلاح رسول خدا» به عنوان نشانه امامت، نزاعهای درونشیعی را عمیقتر کرده و هریک از مدعیان امامت، بر آن اساس، ادعای امامت داشتهاند. پژوهش حاضر با رویکردی علمی بر آن است تا نقش سلاح را به عنوان معیاری در شناخت امام بررسی کند. این مسئله نیازمند مطالعه گزارههای تاریخی و روایات شیعی و در واقع، مطالعهای میانرشتهای است که در مقام داوری، با آمیزهای از توصیف نقلی و تحلیل عقلی دامنه تحقیق را جمع کرده و درصدد پاسخگویی به پرسشهای تحقیق براساس مفهوم و قلمرو معنایی «سلاح» و نیز کاربرد سلاح رسول خدا در گزارههای حدیثی تاریخی و نیز کلامی تاریخی است و دریافته که انشعاب شیعه پس از عاشورا، زمینهساز پیدایش جریانهای انحرافی و مدعی امامت شد و نشانههایی مانند «سلاح» به عنوان نماد امامت برای اثبات ادعای آنان ظهور و بروز یافت، که با واکنش امامان معصوم روبهرو گردید و این نشانه، معیاری در شرایط زمانی و سیاسی خاص شمرده شد.
Imamate is at most fundamental issue in Shiite thought and a most challenging issue in Muslim world, and the applicability of Imam is one of the highly controversial topics among Shiites. Some of the criteria presented for recognizing Imam have added to this tension. As a sign of Imamate, the possession of “the Prophet's weapon” has deepened the internal strife among the Shiites so that each faction tries to support its claim about the Imamate. The present study aims to expound the role of weapons as a criterion for recognizing the Imam. This question requires a study of Shia’s historical accounts and narratives which sums up the different aspects of the topic and, in fact, an interdisciplinary study in the position of judgment, through a mixture of narrative description and rational analysis. The study also seeks to answer the research questions in light of the concept and semantic realm of "weapon" as well as the notion of Prophet’s weapon found in historical hadith and in historical-discourse propositions. It is found that the Shiite division after Ashura gave rise to the emergence of adverse trends and claims about Imamate; and such signs as "weapon" represent a symbol of Imamate to substantiate their claim, which was met with a reaction from the infallible Imams, and this sign is considered as a criterion only in special times and special political conditions.
ملخص الجهاز:
این مسئله نیازمند مطالعۀ گزارههای تاریخی و روایات شیعی و در واقع، مطالعهای میانرشتهای است که در مقام داوری، با آمیزهای از توصیف نقلی و تحلیل عقلی دامنۀ تحقیق را جمع کرده و در صدد پاسخگویی به پرسشهای تحقیق بر اساس مفهوم و قلمرو معنایی «سلاح» و نیز کاربرد سلاح رسول خدا در گزارههای حدیثی ـ تاریخی و نیز کلامی ـ تاریخی است و دریافته که انشعاب شیعه پس از عاشورا، زمینهساز پیدایش جریانهای انحرافی و مدعی امامت شد و نشانههایی مانند «سلاح» به عنوان نماد امامت برای اثبات ادعای آنان ظهور و بروز یافت، که با واکنش امامان معصوم روبهرو گردید و این نشانه، معیاری در شرایط زمانی و سیاسی خاص شمرده شد.
شبیه این روایت را ابانبن تَغْلب از امام صادق با اندک تفاوتی نقل کرده و در آن افزون بر پرچم آمده است که قائم(عج) زره رسول خدا را نیز خواهد پوشید.
پذیرش خبر شکایت عباسبن عبدالمطلب از امام علی، برای گرفتن زره «سعدیه» و حکم ابو بکر به نفع امام، تأکیدی بر این ادعاست، که حتی حاکمان سقیفه و عباس سلاح یا دیگر وسایل شخصی رسول خدا را نشانۀ مهتری، خلافت و امامت نمیدانستند.
وقتی حُمْران ادعای آنان را برای امام باقر بازگفت، امام فرمودند: چرا نمیگویند که سلاح رسول خدا نزد کیست؟ آنان از نشانۀ دو طرف شمشیر رسول خدا چه میدانند؟ مشابه این خبر از امام صادق نیز نقل شده است.
صفار سه روایت از امام باقر و سه روایت از امام صادق نقل کرده است که نشان میدهد امام علی سلاح رسول خدا را ارث بردهاند.