خلاصة:
این مقاله شرح و تفسیری است بر کلام امیرمومنان علی علیه السلام در باب نشانههای پرهیزگاران واقعی. مردمداری و سختکوشی یکی دیگر از اوصاف شیعیان واقعی است. انسان در معاشرت با دیگران نباید کارهایی که بر عهده اوست، به دیگران واگذارد و آنان را به زحمت افکند؛ شیعه واقعی همواره میکوشد تا خود را به زحمت و سختی افکند، تا دیگران در راحتی و آسایش باشند. در اسلام، استفاده از نعمتهای خدادادی مشروع است و نامطلوب دانستن آنها، درست نیست. در آموزههای دینی به رهبران و مدیران جامعه اسلامی سفارش شده که در حد طبقه پایین جامعه و اقشار فقیر از امکانات مادی استفاده کنند. بنابراین، دوری گزیدن مومن از آنچه تعلق و دلبستگی به آن، توجه مومن را از خدا و آخرت میکاهد، مطلوب و اصل است. استفاده معقول از نعمات دنیوی مباح و پسندیده است.
This paper is the description of the brilliant word of the Amir al-Mu’minin Ali (P.B.U.H.) regarding the characteristics of the righteous and real Shiites. Some of the other characteristics of believers are humanity and hard work. The believer should not bother people and leave his responsibility on them. The true Shia always try to work hard for the comfort of others. Taking benefit from the divine blessings is legitimate in Islam that cannot be considered as an undesirable tendency. The leaders and managers of the Islamic community have been instructed in the Islamic teachings to use the minimal amount of worldly possessions. Therefore, avoiding the world and all sorts of attachments that reduces the believer's attention to God and the Hereafter is desirable. Taking reasonable benefit from the worldly blessings is desirable and permissible.
ملخص الجهاز:
سختكوشي، مردمداري، نعمتهاي خدا، ايثار و فداكاري، سادهزيستي اهتمام شيعة واقعي به تأمين آسايش ديگران اميرمؤمنان علي( در خصوص يكي ديگر از صفات شيعيان ميفرمايند: «نَفْسُهُ مِنْهُ فِي عَنَاءٍ وَالنَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ، أَرَاحَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ وَأَتْعَبَهَا لِآخِرَتِهِ»؛ نفس خود را [در راه خدا و بندگان او] به رنج و تعب اندازد تا مردم ازسوي او در راحتي و رفاه باشند.
و خداوند بهصراحت در قرآن ميفرمايد: «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِيَ لِلَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا خَالِصَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ كَذَلِكَ نُفَصِّلُ الآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ» (اعراف: 32)؛ بگو چه كسي زيورهايي را كه خدا براي بندگان خود پديد آورده، و روزيهاي پاكيزه را حرام كرده است؟ بگو اينها در زندگي دنيا براي كساني است كه ايمان آوردهاند و روز قيامت [نيز] خاص آنان ميباشد.
از بيانات اميرمؤمنان( در اين نامه و سيرة ايشان و دیگر پيشوايان معصوم( استفاده ميشود كه براي دوستان خدا اصل و قاعده در زندگي، بسندهكردن به كمترینها و زندگي ساده و زاهدانه است تا وقتي فقرا و گرسنگان به آنان و شیوة زندگیشان مینگرند، از وضعیت دشوار زندگي خود راضي شوند و با خود بگويند كه رهبران ديني ما نيز چون ما زندگي ساده و فقيرانه دارند و آنگاه به آنچه در اختيارشان قرار دارد، قانع شوند؛ ازسويديگر طبيعت انسان چنين است كه اگر چند بار لذتي برایش فراهم آمد، و غذاي لذيذي در اختيارش قرار گرفت، به خوردن آن غذا عادت ميکند و بهنوعي بدان وابسته میشود و سپس اگر غذاي سادهتري به او دادند، خوردن آن برايش سخت ميباشد.