خلاصة:
سیاست خارجی امارات متحده عربی از 1971 تاکنون با تغییرات الگویی و رفتاری همراه بوده است. علیرغم بحرانهای مداوم در سرتاسر خاورمیانه و خلیجفارس، ماهیت فدرال امارات متحده عربی نوعی سیاست خارجی سازنده ایجاد کرده که به بقای این کشور آسیبپذیر منجر شده است؛ به عبارت دیگر، امارات متحده عربی کشوری با سیاست خارجی چندگانه است. بررسی سیاست خارجی امارات متحده عربی از زمان تأسیس آن در سال ۱۹۷۱ نشان داده که مسائل و منافع ویژهای در سراسر این دوره ثابت باقی مانده است. در عین حال، تغییرات در عرصه جهانی و دگرگونی در ساختار نظام بینالملل، بهویژه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و ظهور نظام تکقطبی، تأثیر مستقیمی بر دخالت سایر قدرتهای بزرگ در منطقه خلیجفارس داشته است و در پاسخ به این تغییرات، الگوهایی که در آنها امارات متحده عربی منافع سیاست خارجی خود را در منطقه دنبال میکند، تغییر کرده است که این الگوها در میان موضوعات اساسی بهعنوان اجزای مهم سیاست خارجی امارات، قابل شناسایی است. این مقاله درصدد پاسخدهی به این پرسش اصلی بوده که 'سیاست خارجی امارات از سال 1971 تا 2017 چه تحولات الگویی را تجربه کرده است؟' پاسخ این بوده که این تحولات الگویی عبارت بودهاند از: تعهدگرایی عربی و همزیستی اسلامی، رفتار صلحآمیز و بیطرفانه در قبال مسائل منطقه، طرفداری اعراب، طرفداری غرب، میانهروی و تعهد به مشارکت امنیتی. در واقع سیاست منطقهای و جهانی امارات، تابعی از تحولات الگویی در سیاست خارجی آن بوده است. این مقاله با استفاده از منابع کتابخانهای و روش توصیفی تبیینی تلاش کرده است تا با بررسی تحولات سیاست خارجی امارات متحده عربی از زمان تأسیس آن، در روشی که امارات متحده عربی در آن اهداف سیاست خارجی خود را دنبال میکند، سبک خاصی را تشخیص و توضیح دهد.
UAE foreign policy has been accompanied by pattern and behavioral changes since 1971. Despite the continuous crises throughout the Middle East and the Gulf, the federal nature of the United Arab Emirates has created a constructive foreign policy that has caused the survival of this vulnerable country. In other words, the United Arab Emirates is a country of multiple foreign policies. A study of the UAE's foreign policy since its establishment in 2007 shows that special issues and interests have remained constant throughout this period. At the same time, changes in the world arena and transformations in the structure of the international system, particularly the fall of the Soviet Union and the emergence of a unipolar system, have had a direct impact on the intervention of other major powers in the Persian Gulf. In response to these changes, the patterns by which the United Arab Emirates pursues its foreign policy interests in the region have changed; Nevertheless, these patterns are identifiable from the core points as important components of UAE foreign policy. This article seeks to answer the key question of what pattern developments UAE foreign policy has undergone from 1971 to 2017. Such pattern developments of foreign policy include Arab commitment and Islamic co-existence, peaceful and impartial treatment of regional issues, pro-Arab, pro-Western, moderation and commitment to security participation. Indeed, regional and global policy in the UAE is a function of the pattern developments of foreign policy. Using library resources and a descriptive-explanatory method, this paper attempts to identify a particular style in the way the UAE pursues its foreign policy goals by examining the foreign policy developments since its establishment.
ملخص الجهاز:
در عین حال، تغییرات در عرصه جهانی و دگرگونی در ساختار نظام بینالملل، بهویژه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و ظهور نظام تکقطبی، تأثیر مستقیمی بر دخالت سایر قدرتهای بزرگ در منطقه خلیجفارس داشته است و در پاسخ به این تغییرات، الگوهایی که در آنها امارات متحده عربی منافع سیاست خارجی خود را در منطقه دنبال میکند، تغییر کرده است که این الگوها در میان موضوعات اساسی بهعنوان اجزای مهم سیاست خارجی امارات، قابل شناسایی است.
در طول این سالها، این کشور به دلیل دو عامل اصلی موفق به حفظ و ادامه حیات خود در محیط خصمانه بینالمللی و منطقهای در خاورمیانه (عمدتاً جنگ سرد، انقلاب اسلامی ایران، سه جنگ خلیجفارس، ۱۱ سپتامبر و جنگ ادامهدار بین اعراب و اسرائیل) شده است: نخست، رهبری کاریزماتیک شیخ زاید که همواره به سمت حل مسالمتآمیز اختلافات و گفتوگوی آزاد حرکت میکرد؛ دوم، ساختار فدرال امارات متحده عربی که به شکلگیری یک سیاست خارجی سازنده منجر میشود (Ghareeb & Al-Abed, 1997, 159) ثروت نفت و موقعیت استراتژیک امارات متحده عربی آن را در برابر تهدیدهای خارجی آسیبپذیر ساخته است.
سیاست خارجی این کشور در طول این دوره با دو ویژگی اصلی مشخص شده است: نخست رفتار صلحآمیز امارات متحده عربی نسبت به مسئله جزایر و دوم موضع بیطرفی آن در مورد مسائل منطقهای آن زمان، بهویژه جنگ عراق و ایران.