خلاصة:
طریقت مولویه یا میراث معنوی مولانا جلال الدین بلخی از تاثیرگذارترین و مهمترین جریانهای صوفیه در تاریخ آسیای صغیر در سدههای میانه به شمار می رود. در این میان، کتاب مناقب العارفین افلاکی مهمترین منبعی است که کیفیت نفوذ این طریقت را در آسیای صغیر نشان م یدهد. در این پژوهش تلاش شده، با
مطالعة اثر مذکور، تعامل یا پیوند دوسویه میان طریقت مولویه با پیش هوران بررسی و کیفیت و کمیت این پیوند دوسویه ارزیابی شود. در این تحقیق، با بهره گیری از رویکرد توصیفی تحلیلی و با روش تحلیل کمّی، به این پرسش پاسخ داده خواهد شد که چه پیشه هایی، بر اساس مناقب العارفین، به طریقت پیوسته بودند و یا در طریقت اهمیت داشتند. به نظر میرسد که هم ذکر نام پیشههای مندرج در اثر اخیر دارای اهمیت است و هم شمار و کمیت مواردی که در این اثر منعکس شده شایان توجه و نشان دهندۀ ارتباط گستردۀ طریقت با گروههای پیشه وری بوده است. این پژوهش نشان میدهد که از نظر افلاکی برخی گروههای پیشه وری در طریقت مولویه دارای اهمیت بیشتری بوده و در نتیجه روایت های بیشتری از ایشان در این
اثر وجود دارد.