ملخص الجهاز:
"اگر گفتیم دین صرفا تساهل و تسامح است پس این تعابیر قرآن را چه میکنیم؟این آیات را چگونه معنی میکنیم؟اسلام در محدودهای که منطق اقتضا بکند و مثمر هدایت باشد تسامح و مدارا دارد اما اگر ببیند کسی از جاده منطق خارج میشود یعنی برخوردش دیگر منطقی نیست،اینجا دیگر تسامح ندارد.
این مسأله در دین چگونه است و رفتار ما با سایر مذاهب و ادیان چگونه باید باشد؟کسی که معتقد به حداقل تساهل و تسامح باشد معتقد است در متن کتاب و سنت تعالیمی وجود دارد که به ما میآموزد با حفظ عقیدهء خود با سعهء صدر،وسعت مشرب با برداشتهای مختلف درون دینی و ادیان دیگر برخورد کنیم.
لذا اگر ما به این تساهل و تسامح در حوزهء اعتقادات باور نداشته باشیم برداشت چه کسی را باید ملاک قرار دهیم؟آیا همهء عالمان در مسایل اعتقادی و احکام ضروری یکسان اندیشیدهاند؟ در مورد ضروری دین هم بین فقهای ما تفاوت نظر است و هیچ ایرادی ندارد به شرط اینکه روی مبنای علمی بحث شود در اخلاق هم همینطور.
کیهان فرهنگی:در عالم رأی و نظر همه قبول دارند که میشود با هم بحث کرد منتها مسأله اینجاست که آیا این تساهل و تسامح وقتی میخواهد به یک قاعده،قانون و هنجار اجتماعی تبدیل شود وضع چگونه خواهد بود و تا چه حد تساهل و تسامح پذیرفته است؟ داوری:پرسش اصلی و مهم همین است که فرمودید."