شاهنامه تهماسبی: نامه باستان که به کهن بوم و بر بازگشت الأدب والفن

"دوران سلطنت 54 سالهء شاه تهماسب که اغلب شاهزادگان چون پادشاه به نقاشی‌ عشق ورزیده و به احاطه بر آن افتخار می‌نمودند در بسط نقاشی سعی تمام داشتند مانند بهرام میرزا و پسرش ابراهیم میرزا،نقاشی عصر صفوی،اوج نقاشی‌ در تاریخ ایران اسلامی است. بویژه هنر نقاشی در نیمه اول‌ حکومت دیرپا و ماندگار این تبار،به مرتبت برین و بلند و بالایی از ابداع و نوآوری و استواری رسیده و تعجبی‌ ندارد زیرا که استیلای شاه اسماعیل بر هرات‌ [930-907 هـ/1534-1502 م‌]و مهاجرت اساتید و اصحاب و شارحان هنر به پایتخت شاه در تبریز و پس از آن انتخاب و تعیین«بهزاد»از سوی شاه به مدیریت‌ کتابخانه شاهی که در آن زمان بسیار شبیه به«هنرستان‌ هنرهای زیبا»بود،مستلزم این‌گونه پیشرفت بود. شاه تهماسب تا سال 984 ه [1576 م‌]در ایران فرمانروایی داشته و خود وی‌ -چندان‌که پیشتر هم آمد-نقاشی زبردست و توانا بوده‌ و هنر صورتگری را از نقاش معروف سلطان محمد فراگرفته و بین او با کمال الدین بهزاد و آقا میرک رابطه‌ای‌ شایسته و دوستی و صداقتی ممتاز برقرار بوده است."