ملخص الجهاز:
"در این گروه هنرمندانی چون:دیاز، دوبینی،تویون،دوپره،باری،دکام و عدهای دیگر به فعالیت مشغول بودند» میله با به تصویر کشانیدن کارگران و زحمتکشان،یعنی قهرمانانی که تا آن زمان در زندگی اجتماعی و سیاسی جائی نداشتند «گرچه انقلاب 1789 به همت آنان پیروز گشته بود»،حادثهای نوین را در هنر نقاشی و در سبک رئالیسم باعث میگردد.
ترجمان سنن،افکار،چهرۀ زمان برحسب قضاوتم و نه تنها نقاش بودن،بلکه انسان بودن و (به تصویر صفحه مراجعه شود) (به تصویر صفحه مراجعه شود) در یک کلام اجرای هنرروز،این هدف من است» کوربه با این جملات در سال 1855 غرفه رئالیسم خود را افتتاح کرد نمایشگاهی شخصی و بسیار بحثانگیز با چهل تابلو،آنهم در کنار سالن رسمی نمایشگاه جهانی.
نقاش راستین کسی است که جنبههای تغزلی آن را بدرد و بتوسط طرح و رنگ نشان دهد که ما با کراواتها و چکمههای ورنی امان تا چه حد باعظمتیم» اما برای بسیاری از رئالیستها،تنها ظواهر زندگی روزمره مایۀ الهام و چیزی بنام رئالیسم نبود،بلکه آن دستمایه و ترجمانی از واقعیت اجتماعی مطرح بود که بتوان توسط آن به مردم آموزش و آگاهی داد و تئوفیل توره نویسنده و منتقد در نامهای به تئودور روسوی نقاش مینویسد:«نمیبایست که عشق به طبیعت، شعر و هنر ما را از مردم و از اجتماع دور بدارد.
بخشی از آثار کوربه در این دوره شامل (به تصویر صفحه مراجعه شود) مطالعاتش بر روی استادان موزه لوور بود:اساتید اسپانیولی و هلندی،هنرمندان قرن شانزدهم و نیز،و همچنین استادان مدرنی چون ژریکوو دلاکروا."