منظره بامدادان در دشت آرارات (1) الأدب والفن

"قلهء ناجگورن«آراگاس»دیده نمیشد،زیرا هنوز همچون نو عروسی محجوب که چهرهء خود را در زیر نقاب نازک تو ری سفید هخفی نگاهدارد با مهی بسپیدی برف پوشیده شده بود،پهندشت سبز با قطره‌های مروارید گون شبنم بامدادی مستور بود و در زیر رنگ‌های لطیف‌ رنگین کمان شعله می‌کشید. بامدادی روشن و دل انگیز بود،پرندگان خوش الحان با آهنگهای‌ نشاط انگیز از گلبنی به گلبن دیگر پرواز میکردند و پروانگان رنگارنگ مانند (1)-این قطعه ناظر است به ستیزها و کشتار هائیکه دشت آرارات را خونین و خاموش‌ و سرد و تهی از زندگی میساخته است. اما صبحگاه امروز نه از شبان اثری بود و نه از رمهء گوسفندان و گلهء گاوان،بره‌های سر گشته میان کوهها و دره‌ها آواره و سرگردان بودند و همچون یتیمان بی پدر شبان خود را جستجو میکردند،از و رای دهکده‌هایی که‌ در پهنهء دشت بچشم میخورد دود برمی‌خاست اما این دود مانند دود آبی رنگ‌ و آرامی که هر با مداد با ستونهای مارپیچی از دریچه‌های گنبدی شکل کلبه‌های‌ روستائیان بالا میرفت نبود."