خلاصة:
پژوهش حاضر با هدف بررسی دیدگاه‌های فمنیستی غزاله علیزاده و بررسی سیمای زن در آثار او انجام شده است. نقد فمینیستی به عنوان رویکردی جدی، متمایز و یکپارچه از اواخر دهۀ ۱۹۶۰ در ادبیات اروپا پدید آمد که هدفش شناخت نقش‌های فرهنگی و دستاوردهای بزرگ در جهت کسب حقوق اجتماعی و سیاسی زنان بود. این شیوه در اوایل دهۀ ۱۳۴۰ با داستان‌های سیمین دانشور در ایران پا گرفت و با ظهور نویسندگانی چون شهرنوش پارسی‌پور، زویا پیرزاد و غزاله علیزاده ادامه پیدا کرد. در این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی به نقد فمینیستی آثار داستانی غزاله علیزاده پرداخته می‌شود و شخصیت‌پردازی زنان از منظر تحلیل محتوایی مورد بررسی قرار می‌گیرد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که علیزاده زنان را بیشتر در معرض حوادث سیاسی اجتماعی پس از انقلاب اسلامی قرار داده است. وی با چشم‌اندازی اعتدال‌گرا به انتقاد از تنهایی زن در جامعه پرداخته و با رویکردی اشراقی و عرفانی، تلاش کرده نقش و سهم زنان را در تاریخ اجتماعی ایران پررنگ‌تر نشان دهد.
The present study aim was to investigate the feminist Ghazaleh Alizadeh point of views and examine the woman's image in her works. Feminist criticism was emerged as a serious, distinguished, and integrated approach in the European literature in the late 1960s, and its aim was identification of cultural roles and great achievements in acquiring women’s social and political rights. This method was developed in Iran in the beginning of 1960s by the novels written by Simin Daneshvar and continued by authors such as Shahrnoush Parsipour, Zoya Pirzad, and Ghazaleh Alizadeh. This study considered the feminist criticism of novels by Ghazaleh Alizadeh, and the women’s characterizations were analyzed with regards to content analysis. By reviewing these works, the readers would realize that Alizadeh has mainly exposed women to socio-political events after the Islamic revolution. With moderate viewpoints, she has criticized the solitude of women in the community, and by a mystic and theosophical approach, she has tried to highlight the roles and contribution of women in the social history of Iran.
(
, 
, 
)
