خلاصة:
رئالیسم جادویی یا واقعگرایی جادویی شیوهای نو در داستاننویسی معاصر جهان است که در آن، عناصر واقعیت و خیال در هم آمیخته میشوند؛ این آمیختگی، شگفتی خواننده را برمیانگیزد و در عین حال باعث نمیشود که در سیر طبیعی داستان، اختلال یا آشفتگی ایجاد شود. از جمله کسانی که از این شیوه در ایران استفاده کردهاند، منیرو روانیپور و رضا امیرخانی هستند. با توجه به پژوهش انجام شده، منیرو روانیپور و رضا امیرخانی از شیوۀ روایت رئالیسم جادویی بیشترین بهره را بردهاند و در این میان به رئالیسم اجتماعی هم توجه نشان دادهاند. از میان مؤلفههای مهم رئالیسم جادویی در آثار این دو نویسنده به این موارد میتوان اشاره کرد: وجود عناصر جادویی، واقعیت و خیال، فضای وهمانگیز و رمزآلود، حضور ارواح مردگان و استفادۀ فراوان از افسانهها و داستانهای کهن جنوب ایران و توجه به باورهای عامیانه و خرافی و توجه به مسائل اجتماعی و سیاسی از مؤلفههای مورد بحث نویسندگان این آثار است. روش تحقیق در این پژوهش از نظر هدف با توجه به ماهیت آن، از نوع تحقیق نظری است که بر پایۀ مطالعۀ کتابخانهای انجام شده است و از دیدگاه روش تحقیق، این کار پژوهشی، توصیفی- تحلیلی میباشد. نگارندگان در این پژوهش به بررسی مؤلفههای رئالیسم جادویی در آثار داستانی این دو نویسنده و سپس تطبیق این مؤلفهها با یکدیگر میپردازند