خلاصة:
هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر آموزش واقعیت‌درمانی بر خودمراقبتی و خودتنظیمی هیجانی مردان معلول جسمی-حرکتی بود. پژوهش حاضر از نظر روش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه‌ای مردان 20 تا 35 ساله معلول جسمی-حرکتی مراجعه‌کننده به آسایشگاه معلولین شادگان در سال 1397 بود. از میان جامعه آماری با استفاده از روش هدفمند و بر اساس نمرات پرسشنامه‌های رفتارهای خودمراقبتی و پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی در پیش‌آزمون، 30 نفر که ملاک‌های ورود به مطالعه را داشتند انتخاب و به‌صورت تصادفی در ۲ گروه، 15 نفره آزمایش و گواه تقسیم شدند و تنها گروه آزمایشی، آموزش واقعیت‌درمانی را به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت کردند و گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکردند. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم‌افزار SPSS-22 استفاده شد. نتایج نشان داد که بین گروه آزمایشی و گروه گواه در هر دو متغیر خودمراقبتی و خودتنظیمی هیجانی تفاوت معنی‌دار وجود دارد. بر این اساس آموزش واقعیت‌درمانی بر خودمراقبتی و خودتنظیمی هیجانی مردان معلول جسمی-حرکتی مؤثر است.
The purpose of this study was to investigate the effectiveness of reality therapy training on self-care and self- regulation of men with physical and mental disabilities. The population of this study consists of all males from 20 to 35 years of physical and motor disabilities referring in Shadegan Hospices 2018. Among the statistical population, using the targeted method and based on the scores of Self-care behaviors questionnaires and Emotional Self-Regulatory Questionnaire in pretest, 30 people who had entry and exit criteria formed the statistical sample. The 30 subjects were randomly assigned into two groups of 15 subjects who were tested and controlled, and the experimental group received the reality of the treatment and the control group on the waiting list. For analysis of data, covariance analysis and SPSS 21 software were used. The results of the study showed that the reality therapy was effective on the self-care and self-regulation of men with physical and motor disabilities, that is, self-care and self-regulation of Men with physical and motor disabilities participating in the experimental group was significantly higher than the control group.
ملخص الجهاز:
از ميان جامعه آماري با استفاده از روش هدفمنـد و بـر اسـاس نمـرات پرسشـنامه هـاي رفتارهـاي خـودمراقبتي و پرسشـنامه خودتنظيمي هيجاني در پيش آزمون ، ٣٠ نفر که ملاکهاي ورود به مطالعه را داشتند انتخـاب و بـه صـورت تصادفي در دو گروه ١٥ نفره آزمايش و گواه تقسيم شدند و تنها گروه آزمايشي ، آموزش واقعيت درماني را به مدت ٨ جلسه ٩٠ دقيقه اي دريافت کردند و گروه گواه مداخله اي دريافت نکردند.
جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي مردان ٢٠ تا ٣٥ سـاله معلـول جسمي-حرکتي مراجعه کننده به آسايشگاه معلولين شادگان در سال ١٣٩٧ بود کـه از ميـان آن هـا بـا استفاده از روش هدفمند و بر اساس نمرات پرسشنامه هاي مربوطه در پيش آزمون ، ٣٠ نفر کـه داراي ملاکهاي ورود (شامل مردان ٢٠ تا ٣٥ ساله معلول جسمي- حرکتـي، حـداقل تحصـيلات ديـپلم ، عدم شرکت همزمان در ساير برنامه هاي درماني و عدم دريافت مشاوره فردي يا دارو درماني، پـايين بودن رفتارهاي خودمراقبتي و تنظيم هيجاني، تمايل و رضايت آگاهانه براي مشـارکت در پـژوهش ) بودند به طور کاملا تصادفي در دو گـروه ١٥ نفـره آزمايشـي و گـواه تقسـيم شـدند کـه تنهـا گـروه آزمايشي ، آموزش واقعيت درماني را دريافت کردند و گروه گواه مداخله اي دريافت نکردند.
ابزار پژوهش مقياس رفتارهاي خودمراقبتي ١: اين پرسشنامه با هـدف ارزيـابي ميـزان پايبنـدي بـه رفتارهـاي 1- Self-Care Behaviors Scale خـودمراقبتي توسـط (١٩٩٤) Toobert and Glasgow طراحـي شـده اسـت ( ,cited by Skarbek ٢٠٠٦).
(
, 
, 
)
