ریشه‎های علمی−فکری پیدایش تاریخ فرهنگی مقالة

تاریخ فرهنگ در ایران در چارچوب دانش تاریخ و جامعه شناسی مورد مطالعه و تحقیقات مختلف واقع شده است اما رویکرد فرهنگی به مقوله‌ها و موضوعات تاریخی از پیشینه چندانی برخوردار نیست. تغییر در شیوه‌های مطالعات تاریخی با سایر علوم به ویژه علوم اجتماعی، زمینه‌ای را فراهم کرد تا «تاریخ‌نگاری»، از شیوه‌های سنتی‌اش فاصله گرفته و جای خود را به «پژوهش‌های تاریخی» بدهد. نوشتار حاضر با روش توصیفی– تحلیلی بر آن است تا به بررسی ریشه‌های اصلی(علمی- فکری) تاریخ فرهنگی بپردازد. دستاورد تحقیق نشان می‌دهد که تاریخ فرهنگی قدیم برآمده از دانش‌ها و سنت‌های فکری قرن هجدهم و نوزدهم بوده و در ذیل جامعه‌شناسی فرهنگ به آن پرداخته می‌شده است و تاریخ فرهنگی جدید نیز ناشی از تحولات میان رشته‌ای در دانش‌های مختلف به ویژه مطالعات فرهنگی، مردم‌شناسی و انسان‌شناسی فرهنگی بوده و باعث تنوّع «موضوع» و «روش» در مطالعات تاریخی و آثار مهم نیمۀ دوم قرن بیستم گردید.

The history of culture in Iran has been studied and researched in the framework of historical and sociological knowledge, but the cultural approach to historical categories and subjects does not have much history. "Cultural history" as a scientific approach derived from interdisciplinary studies has become relatively coherent over the past three decades. This event is the result of the accumulation of historians' experiences and the confrontation of contemporary methods and theories and its integration with other sciences, especially cultural studies, anthropology and cultural anthropology. Combining the methods of historical studies with other sciences, especially the social sciences, provided the basis for "historiography" to move away from its traditional methods and give way to "historical research." The diversity of "subject" and "method" in historical studies can be seen more than anywhere else in the important and influential works written in the second half of the twentieth century.give way to "historical research." The diversity of "subject" and "method" in historical studies can be seen.