خلاصة:
خودشناسی مهارتی اکتسابی و موثر بر رشد فرد است که با بسیاری از متغیّرهای روان‌شناختی مرتبط است و نقش مهمی در فرایندهای درمانی ایفا می‌کند. همچنین تاکید زیادی در متون دینی به آن شده است؛ به نحوی که آن را سودمندترین شناختها دانسته‌اند. هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطۀ خودشناسی و جهت‌گیری مذهبی بوده است. روش: شرکت‌کنندگان در پژوهش، 214 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات بودند که تقریبا از هر دو جنس زن و مرد به نسبت مساوی با نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. مقیاس خودشناسی انسجامی (قربانی و همکاران، 2008) و جهت‌گیری مذهبی (بهرامی احسان، 1380) ابزار‌های سنجش در این پژوهش‌اند. تحلیل داده‌ها از طریق ضرایب همبستگی، تحلیل واریانس و تحلیل رگرسیون صورت گرفت. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد که خودشناسی با جهت‌گیری مذهبی و ارزنده‌سازی، همبستگی مثبت و با سازمان‌نایافتگی و کامجویی، همبستگی منفی دارد. بنابر داده‌های رگرسیون سازمان‌نایافتگی و ارزنده‌سازی، قدرت پیش‌بینی خودشناسی را 34/0 نشان می‌دهند. بنابر این، خودشناسی می‌تواند به نحو موثری ابعاد مختلف جهت‌گیری مذهبی را پیش‌بینی کند.
Self- knowledge is an acquisitive efficient skill on one`s grow, which has an important role in therapeutic processes. This matter is also emphasized in religious texts so that is known as the most profitable cognitive. Objectives: The Purpose of this article is to study the relations of self-knowledge with religious orientations. Method: Participants of study were included 214 persons of Azad university students of science and researches branch chosen with accessible sampling approximately equal number of two genders. In this study measurement tools are criteria of religious orientation (Bahrami Ehsan 1380) and self-knowledge questionnaire (Ghorbani and others 2008). Datum analysis is done through correlation coefficients, analysis of variance and analysis of regression. Results and Conclusions: Findings show self- knowledge has positive correlation with religious orientations and self -enrich, and minus correlation with dis-ordering and self-center. According to regression data dis-ordering and self-center shows power of prediction 0/34. Therefore self knowledge is able to effectively predict religious orientation aspects.
ملخص الجهاز:
بررسي رابطۀ خودشناسي با جهت گيري مذهبي مرضيه زرگري ١ هادي بهرامي احسان ٢ مريم سادات مدني ٣ 4 فاطمه فياض چکيده خودشناسي مهارتي اکتسابي و مؤثر بر رشد فرد است که با بسياري از متغّيرهاي روان شناختي مرتبط است و نقش مهمي در فرايندهاي درماني ايفا ميکند.
مقياس خودشناسي انسجامي(قرباني و همکاران ، ٢٠٠٨) و جهت گيري مذهبي(بهرامي احسان ، ١٣٨٠) ابزارهاي سنجش در اين پژوهش اند.
مذهب سيستم سازمان يافته اي از باور شامل مشارکت ، سنت ، ارزش هاي اخلاقي، رسومات ، مشارکت در يک جامعه ديني براي اعتقاد راسخ تر به خدا يا يک قدرت برتر است ( کياني، فرحبخش ، اسدي و شيرعلي پور، ١٣٨٩؛٩٥) جهت گيري مذهبي به منزلۀ مرجعيت بخشيدن به ساختار روابط و مناسبات انسان در تمام ابعاد آن ، در پرتو رابطۀ انسان با خدا تعريف شده است (بهرامي احسان و تاشک ، ١٣٨٣).
(رفيعي هنر و جان بزرگي، ١٣٨٩) با توجه به تأکيدات مذهب بر خودشناسي و اهميتي که بر سلامت روان دارد، تبيين رابطۀ بين جهت گيري مذهبي و خودشناسي که زمينه ساز استفادة بهينه از قواي وجودي فرد است و در دين مبين اسلام و همچنين روان شناسي جايگاه ويژه اي دارد، ميتواند مبناي تدوين برنامه هاي آموزشي در زمينۀ خودشناسي براي پيشگيري، کنترل و درمان اختلالات و در نتيجه ، تضمين سلامت روان شود.
براي رسيدن به اين هدف که ابعاد جهت گيري مذهبي چگونه خودشناسي را پيش بيني ميکنند، از تحليل رگرسيون استفاده شده است .
"The Relationship between Religious Orientation and Self-Alienation, Depression and Death Anxiety in Payame Noor University Students in Tehran".
(
, 
, 
)
