ساختار فضایی مهاجرت‌های بین‌استانی در ایران: کاربرد مدل‌های لگاریتم خطی مقالة

هدف مقاله پیش‌رو، بررسی ساختار فضایی مهاجرت‌های بین‌استانی در ایران با استفاده از مدل‌های لگاریتم خطی است. برای این منظور، داده‌های مهاجرتی بین‌استانی در سرشماری‌های 1390 و 1395 مورد تحلیل قرار گرفته و سپس آینده جریان‌های مهاجرتی بین‌استانی تا 1405 ترسیم شده است. برپایه یافته‌ها، سطح کلی مهاجرت‌های بین‌استانی در دو سرشماری 1390 و 1395، چهار درصد افزایش یافته است. استان تهران، بیشترین سهم را از نظر مبدأ و مقصد مهاجرت‌ها داشته است و انتظار می‌رود این جایگاه را تا سال 1405 حفظ نماید. با این وجود، ساختار فضایی مهاجرت‌ها طی دو سرشماری اخیر برای بیشتر استان‌ها ثابت نبوده است. نتایج نشان می‌دهد که استان‌های کشور بیشترین تعامل مهاجرتی را با استان‌های همسایه خود داشته‌اند که درعین‌حال، از سطح توسعه‌یافتگی بالاتری نیز برخوردار بوده‌اند. در مجموع، ساختار فضایی مهاجرت‌های داخلی در ایران، متأثر از الگوی نامتوازن توسعه در استان‌های کشور شکل گرفته است. بنابراین، سیاست‌هایی که بتواند به کاهش نابرابری‌های منطقه‌ای در کشور منجر شود، به بازتوزیع بهینه جمعیتی کشور کمک خواهد نمود.

The purpose of this paper is to investigate the spatial structure of international immigrants in Iran using log-linear models. For this purpose, inter-provincal migration data were analyzed in the 2011 and 2016 censuses, and then the future of the spatial structure of migration flows will be projected by 2026. Findings indicated that the overall level of inter-provincial migration has increased by four percent during the two censuses of 2011 and 2016, and, Tehran has had the largest share in the origin and destination of immigration during the last two censuses and based on the findings will maintain this position until 2026. However, migration structure has not been stable for most provinces during the two censuses. The results of interactive component analysis of provinces show that the provinces have the most interaction with their neighboring provinces. Overall, the current spatial structure and also the future perspective of internal migration in Iran is influenced by the unequal and unbalanced pattern of development in the provinces of the country. Therefore, policies that can reduce regional inequalities in the country can help to the optimal redistribution of the national population.