خلاصة:
بهبود سطح امنیت غذایی با تاکید بر عوامل اقتصادی- اجتماعی در سطح خانوار همواره از اهمیت بسزایی برخوردار است. در مطالعه پیش‌رو، پس از ارزیابی سطح امنیت غذایی خانوارهای مناطق شهری و روستایی استان خوزستان، عوامل اقتصادی، اجتماعی، و نژادی موثر بر آن در سال 1397 شناسایی شد. تعداد 1876 پرسشنامه در مناطق شهری و 1495 پرسشنامه در مناطق روستایی از طریق تکمیل پرسشنامه جمع‌آوری شد. به منظور شناسایی عوامل موثر از مدل رگرسیون لاجستیک استفاده شد. نتایج نشان می‌دهد که 63 درصد از خانوارهای مناطق شهری و 68 درصد از خانوارهای مناطق روستایی استان خوزستان دچار سطحی از ناامنی غذایی هستند. شهرستان‌های حمیدیه با 18 درصد، امیدیه 25 درصد و دزفول 28 درصد به ترتیب کمترین درصد خانوارهای دارای امنیت غذایی را در مناطق شهری استان خوزستان دارند. همچنین شهرستان‌های شادگان با 13 درصد، ایذه با 15 درصد و بندر ماهشهر با 18 درصد به ترتیب کمترین درصد خانوارهای دارای امنیت غذایی را در مناطق روستایی استان خوزستان دارند. نتایح مدل کمی برآورد شده در مطالعه پیش‌رو نشان داد که متغیرهای اشتغال سرپرست خانوار، درآمد، تعداد اتاق و مالکیت خودروی شخصی ارتباط مستقیم و معنی‌داری با سطح امنیت غذایی در مناطق شهری و روستایی دارد. از این‌رو، توجه اساسی به عوامل اقتصادی- اجتماعی مرتبط با بهبود سطح امنیت غذایی خانوار پیش از هرگونه مداخله به دلیل عدم کارایی اجرای سیاست‌های جبران درآمد به عنوان تنها راهگزین بهبود وضعیت امنیت غذایی خانوارها از جمله راهکارهای سیاستی محسوب می‌شود.
Improving food security status through socio-economic determinants is always important at the household level. In this study, after assessing the food security level of households in urban and rural areas of Khuzestan province, associated factors including economic, social, and racial with food security were identified in 1397. To achieve the goals, 1876 and 1495 questionnaires were collected in urban and rural areas respectively. The logistic regression model was used to identify effective factors. The results showed that 63 % and 68 % of households in urban and rural areas face food insecurity respectively. Hamidiyeh county with 18 %, Omidieh 25 % , and Dezful 28 % had the least percent of food secured households in the urban areas of Khuzestan province, respectively. Also, the cities of Shadegan with 13 %, Izeh with 15 %, and Mahshahr port with 18 % had the least percent of food security households in rural areas, respectively. The results of the quantitative estimated model in the present study showed that employment of the head of the household, income, number of rooms and personal car ownership were significantly and directly associated with food security in urban and rural areas of Khuzestan province. Therefore, due to the weakness of income policies which are applying as the only ways to ameliorate food security status in Iran, paying close attention to socio-economic factors related to improving the level of household food security before any intervention is necessary.
(
, 
, 
)
