خلاصة:
ارتزهای پا با درجات مختلف سختی بهصورت گستردهای جهت درمان ناهنجاریها و آسیبهای اندام تحتانی مورد استفاده قرار میگیرند؛ اما اثر آنها بر هماهنگی و تغییرپذیری مفاصل هنوز به طور واضح بیان نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر درجات متفاوت سختی کفی بر الگوی هماهنگی و تغییرپذیری بین مفصلی ناحیه پا طی فاز اتکای دویدن بود. 15 نفر مرد ورزشکار سالم برای شرکت در پژوهش داوطلب شدند. هماهنگی و تغییرپذیری با استفاده از روش فاز نسبی پیوسته طی دویدن با درجات متفاوت کفی (سخت، نیمه سخت و نرم) از دادههای سینماتیک تعیین شد. نتایج نشان داد کفی سخت، نرم و نیمه سخت در فاز 25 درصد اول مرحله اتکا فاز به ترتیب باعث افزایش 95، 179 و 220 درصدی در فاز نسبی پیوسته بین مفصلی اینورژن: اورژن مچ پا و تارسومتاتارسال نسبت به شرایط دویدن بدون کفی شدند (001/0≥P). نتایج بهطور کلی نشان داد درجات متفاوت سختی کفی میتواند از طریق تغییر در الگوی هماهنگی و تغییرپذیری بین مفاصل پا، مکانیک اندام تحتانی را تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین توجه به درجه سختی کفی هنگام استفاده از وسایل ارتوتیکی اهمیت ویژه دارد.
Although foot orthotics with different stiffness is widely used for the treatment of lower extremity abnormalities and injuries, but their effect on foot coordination and variability is unclear. The purpose of present study was to investigate the effect of different stiffness of shoe orthosis on foot inter-joint coordination pattern and variability during the stance phase of running. Fifteen healthy active men volunteered to participate in this study. Coordination pattern and variability were calculated from kinematics raw data using a Continuous Relative Phase method while running with different stiffness insoles inserted in a sandal. A repeated measure of ANOVA test was performed to test the hypothesis (P<0.05). a part of the results showed that running with hard, soft, and semi-hard increased about %95, %179, and %220 of continue relative phase inversion: eversion of the ankle and tarsometatarsal joint in first 25% of stance phase compared to no insole condition (P<0.001). Generally, the findings show that insole stiffness may affect lower extremity mechanics by changing foot inter-joint coordination and variability. Thus, insole stiffness should be considered when specialists use the orthotic devices for treatment.
ملخص الجهاز:
دانشیار بیومکانیک ورزشی، گروه بیومکانیک و رفتار حرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندارن، بابلسر، مازنداران، ایران تاريخ ارسال 12/08/1399 تاريخ پذيرش 21/10/1399 چکیده ارتزهای پا با درجات مختلف سختی بهصورت گستردهای جهت درمان ناهنجاریها و آسیبهای اندام تحتانی مورد استفاده قرار میگیرند؛ اما اثر آنها بر هماهنگی و تغییرپذیری مفاصل هنوز به طور واضح بیان نشده است.
نتایج نشان داد کفی سخت، نرم و نیمه سخت در فاز 25 درصد اول مرحله اتکا فاز به ترتیب باعث افزایش 95، 179 و 220 درصدی در فاز نسبی پیوسته بین مفصلی اینورژن: اورژن مچ پا و تارسومتاتارسال نسبت به شرایط دویدن بدون کفی شدند (001/0≥P).
Variability of Continuous Relative Phase (VCRP) Kolmogorov-Smirnov Test (به تصوير صفحه مراجعه شود) شکل 1- فاز نسبی پیوسته حرکت مفصلی اینورژن: اورژن مچ پا و تارسومتاتارسال (A) و اینورژن: اورژن تارسومتاتارسال و جلویپا: هالوکس (B) طی فازهای چهارگانه اتکای دویدن در بررسی تغییرپذیری الگوی هماهنگی طی فاز 0% تا 25% مرحله اتکا در VCRP بین مفصلی اینورژن: اورژن مچ پا و تارسومتاتارسال (شکل2-A) بین شرایط دویدن بدون کفی در مقایسه با کفی سخت و نیمهسخت تفاوت معنادار مشاهده نشد.
(به تصوير صفحه مراجعه شود)شکل 2- تغییرپذیری فاز نسبی پیوسته حرکت مفصلی اینورژن- اورژن مچ پا و تارسومتاتارسال (A) و اینورژن-اورژن تارسومتاتارسال و اینورژن- اورژن جلویپا هالوکس (B) طی فازهای چهارگانه اتکای دویدن بحث و نتیجهگیری هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر کفی با درجات سختی متفاوت بر الگوهای هماهنگی و تغییرپذیری بین مفاصل مچ پا- تارسومتاتارسال و جلوی پا- هالوکس طی زیرفازهای مختلف مرحله اتکا دویدن بود.
The purpose of present study was to investigate the effect of different stiffness of shoe orthosis on foot inter-joint coordination pattern and variability during the stance phase of running.